I can probably think of 100 reasons why “Powerage” is the best AC/DC album ever, but I’m going to keep this short and sweet. So here are just the top-10 reasons why “Powerage” > “Back In Black”.
Bon Scott. Of course. Brian’s a great bloke, gotta love the guy, no one else could have pulled this off, had a great chat with him once about Newcastle United and Nikos Ntampizas, but I mean come on, this is Bon. Right? Right?
Produced by Vanda and Young. I like my rock ‘n’ roll gritty. Robert John “Mutt” Lange is a fantastic producer but you won’t see his picture in the dictionary next to the definition of the word “gritty”.
Can’t picture AC/DC playing “Hells Bells”, “Shoot To Thrill” or “You Shook Me All Night Long” live in a pub instead of an arena. Can totally picture AC/DC playing “Gimme A Bullet”, “Gone Shootin’” or “Up To My Neck In You” live in a pub. To be precise, I dream of seeing AC/DC live in a pub playing this stuff.
Because Keith Richards says so.
The maracas and handclaps on “Rock ‘N’ Roll Damnation”. Pure fucking genius.
“Sin City” would’ve been the best AC/DC song ever, if it wasn’t for “Down Payment Blues”.
The riff on “Riff Raff”. And the raff.
“What’s Next to The Moon” is pure beat poetry.
That blood-curdling scream in the intro of “Kicked In The Teeth”.
Malcolm Young has said this was their finest moment. Who am I to disagree?
There. I hope that settles it, I have proved beyond any reasonable doubt that “Powerage” is better than “Back In Black”. Now stay tuned for my next blog post titled “Back In Black Is The Best Album In The History Of Mankind”.
Συμβαίνει κάθε χρόνο: Μόλις τελειώσεις τη λίστα σου με τα καλύτερα της χρονιάς κάποιος θα σου βάλει ένα άλμπουμ που δεν το είχες πάρει χαμπάρι και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα”, θα πειστείς να ακούσεις ένα συγκρότημα που είχες αποφασίσει να σνομπάρεις επειδή οι κριτικές που είχες διαβάσει δεν ταίριαζαν με τα κολλήματά σου και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα”, θα κυκλοφορήσει κάτι στις 15 Δεκεμβρίου και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα” ή, συνηθέστερα, all of the above ταυτόχρονα. Πολύ εκνευριστικό. Σε κάνει να αποφασίσεις να μην ξανακάνεις λίστα (ναι, καλά).
Έτσι λοιπόν και το 2013. Πίστευα ότι τα είχα ακούσει όλα πριν καταλήξω σε αυτά τα 20, κι έχω ήδη ανακαλύψει 6 δισκάρες που θα διεκδικούσαν με αξιώσεις μια θέση στα λίστα με τις αγαπημένες μουσικές της χρονιάς για το I Was A Teenage Music Geek.
Ας αποκαταστήσουμε λοιπόν την αδικία. Η σειρά είναι τυχαία. Ή μήπως όχι;
LYDIA LOVELESS – Boy Crazy
O μόνος λόγος που το “Boy Crazy” θα έμενε εκτός λίστας αν είχε κυκλοφορήσει πριν από τη δημιουργία της λίστας, είναι το ότι δεν είναι ολοκληρωμένο album αλλά 20-λεπτο EP. Διότι κατά τα άλλα εδώ βρίσκονται 20 από τα απολαυστικότερα λεπτά των τελευταίων μηνών, από μια νεαρή πάνκισσα που πριν από 2-3 χρόνια ανακάλυψε την κάντρι και τώρα παντρεύει το country-punk της με τον Springsteen. Αυτό το κορίτσι kicks some serious ass, αλήθεια. Στις 18 Φεβρουαρίου βγαίνει κανονικό άλμπουμ, φυλαχτείτε.
IN SOLITUDE – Sister
Ας βγω λοιπόν από τη μεταλλική ντουλάπα: Δεν μου αρέσουν οι Mercyful Fate, ποτέ δεν μου άρεσαν. Κυρίως λόγω King Diamond, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται σπουδαίος τραγουδιστής. Απέφευγα λοιπόν συστηματικά να ακούσω In Solitude, τους οποίους μέχρι το 2012 όλοι περιέγραφαν ως ένα καλό αντίγραφο Mercyful Fate. Όταν λοιπόν κυκλοφόρησαν το “Sister” σε διαφορετικό ύφος, και πάλι αποφάσισα να απέχω αφού όλοι πλέον περιέγραφαν τους In Solitude ως μια gothic εκδοχή των Mercyful Fate. Τελικά το άκουσα, μου αρέσει πολύ, είναι σίγουρα ένα από τα 3-4 καλύτερα χέβι μέταλ άλμπουμ της χρονιάς, και για να μην εκτεθώ ας το περιγράψω ως μια πιο eurometal εκδοχή των Danzig.
LINDI ORTEGA – Tin Star Αχ Lindi, με τον συνδυασμό καουμποϊκή μπότα/μίνι που σκοτώνει, με τις ματάρες σου και με αυτό το χαμόγελο, αν ήμουν έφηβος στο Nashville θα μπορούσα να σε ερωτευθώ... Όμως βγήκα από την εφηβεία πριν από 100 χρόνια, οι φαντασιώσεις μου πλέον είναι πολύ πιο πεζές (Αυτή: “για 50 ευρώ θα κάνω ό,τι θες”, Εγώ: ”να πάρε 50 ευρώ, βάψε μου το σπίτι”) και γι’ αυτό θα σταθώ στα υπέροχα τραγούδια σου, στους συγκινητικούς σου στίχους και κυρίως σε αυτή την κλασική ρομαντική κάντρι φωνή σου, που με κάνει να λιώνω κάθε φορά.
EMMYLOU HARRIS & RODNEY CROWELL – Old Yellow Moon
Και μια που λέμε για κλασικές ρομαντικές κάντρι φωνές, η γιαγιάκα η Emmylou το έκανε και φέτος το θαύμα της. Είναι περίεργο πώς μου ξέφυγε αυτό το album που είχε βγει την άνοιξη δεδομένου του κολλήματος που έχω φάει με την κάντρι τον τελευταίο καιρό, έστω και με καθυστέρηση όμως ΠΡΕΠΕΙ να ακούσετε τουλάχιστον την κορωνίδα του άλμπουμ, το “Back When We Were Beautiful”, σίγουρα ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Όποιος δεν δακρύζει με αυτό το τραγούδι είναι αυτιστικός.
PATTY GRIFFIN – American Kid
Η Patty ήταν στη λίστα του I Was A Teenage Music Geek με το “χαμένο” άλμπουμ της που είχε ηχογραφηθεί το 2000 και μόλις πρωτοκυκλοφόρησε, όμως και το “κανονικό” άλμπουμ που έβγαλε το 2013 είναι φανταστικό. Κι έχει και Robert Plant μέσα (ο κύριος είναι μέγας φαν της κυρίας). Έπρεπε να είχα κλέψει και να είχα βάλει και τα δύο μαζί σε μία θέση της λίστας.
BEYONCE – Beyonce Για πολλούς και διάφορους λόγους πρόκειται για ένα σημαντικό άλμπουμ. Δεν θέλω τώρα να επεκταθώ, θα σταθώ απλά στο γεγονός ότι η Beyonce, μαζί με την Taylor Swift, δεν είναι ανεγκέφαλα pop idols αλλά δείχνουν το δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι μια ακόμα ποπ τσιχλόφουσκα. Είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο κι ένα “fuck you” προς το entertainment industry, απλώς το περιτύλιγμα είναι ροζ, και αυτό το κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικό. Και οι μπαλάντες είναι πολύ ωραίες.
