AUBRIE SELLERS – New City Blues Nashville royalty (Lee Ann Womack’s daughter) releases debut album, labels her sound “garage country”, comes across like a grittier Pistol Annie. Her stepfather/producer is Miranda Lambert’s producer too if you thought that was a coincidence. (8)
BIRDS OF CHICAGO – Real Midnight Gospel-infused Americana by husband- and wife-led roots band. Check it out if you liked Rhiannon Giddens’ 2015 album. (7)
BLACK QUEEN – Fever Daydream The Dillinger Escape Plan’s Greg Puciato indulges his love for 80’s synth-pop, The Human League, New Order, early Depeche Mode etc. (7)
BONNIE RAITT – Dig In Deep This is what Eric Clapton would sound like today if he was American. And could still write songs. And remembered what a good cover version sounds like. And played slide. And was female. Err, actually this is not like Eric Clapton at all. No seriously, hear how Bonnie totally owns that INXS song. (8)
CHUCK RAGAN – The Flame In The Flood Americana soundtrack to a post-apocalyptic videogame by the guy most loved for his work with melodic hardcore heroes Hot Water Music, sounds like Hot Water Music played with acoustic guitars, mandolins and pedal steels. (7)
THE CULT – Hidden City It’s The Cult. (7)
DR. LONNIE SMITH – Evolution I love Lonnie Smith’s thick, meaty organ. Wait, that came out very wrong, I’m talking about the Hammond, OK? Because “Evolution” is just a great funky jazz record built around Smith’s rich Hammond sound. (8)
IGGY POP – Post-Pop Depression Iggy Pop/Josh Homme collaboration is a sum lesser than its parts. (7)
IGGY POP, TARWATER & ALVA NOTO – Leaves Of Grass Iggy reads Walt Whitman poems while soft but threatening electronica plays in the background. Very interesting. (8)
KANYE WEST – The Life Of Pablo This year’s most anticipated love/hate album is basically just a glorious mess of braggadocio and self-loathing. (7)
LONG RYDERS – Final Wild Songs Comprehensive box set spanning the whole career of alt-country prophets the Long Ryders (the Paisley Underground’s version of the Byrds). Have I ever told you that “Looking For Lewis & Clark” is the best song of all time every time I hear it? (8)
LUTHER DICKINSON – Blues & Ballads, A Folksinger’s Songbook: Vol. I & II North Mississippu All-Stars mainman releases stripped-down solo southern blues album featuring A-list guests like Mavis Staples, Jason Isbell and others. (7)
MAVIS STAPLES – Livin’ On A High Note Legendary septuagenarian soul/gospel singer follows the trend of older artists still at it, attempts to approach a new audience by having people like Nick Cave, Justin Vernon and Neko Case write her songs. Warning: It still sounds like soul/gospel, not like Nick Cave. (7)
ROTTING CHRIST – Rituals A welcome addition to the Rotting Christ canon, especially for fans of their latter period (Season Of Mist, 2007– ). (8)
VARIOUS ARTISTS – Wayfaring Strangers: Cosmic American Music You know I rave about the “Truckers, Kickers, Cowboy Angels” compilation series chronicling the rise of country rock’s stars in the late 60’s and 70’s right? Well this is the dark side folks, a fine collection of country rock one-hit wonders, no-hit wonders, boozers and losers you’ve never heard of, but you should. (8)
Προσπαθήστε να θυμηθείτε έναν κόσμο χωρίς youtube, χωρίς τη δυνατότητα να βρεις ο,τιδήποτε θες να ακούσεις online. Σε αυτό τoν κόσμο λοιπόν υπήρχε ένα MTV που αντί να στηρίζει το πρόγραμμά του σε χαζά reality shows επέβαλλε μουσικές τάσεις, οδηγούσε τις εξελίξεις στη μουσική βιομηχανία, έφτιαχνε καριέρες (ρωτήστε τους Duran Duran), κατέστρεφε καριέρες (ρωτήστε τον Billy Squier) και εξέλεγε Πλανητάρχες (ρωτήστε τον Bill Clinton). Δεν θα αναφερθώ όμως στις δημοφιλείς εκπομπές του MTV όπως το "120 Minutes" και το "Headbanger's Ball", ούτε στα classic πράγματα που παίζονταν σε heavy rotation: Υπάρχουν φοβερά μουσικά βίντεο που πιθανότατα παίχθηκαν μόνο μία φορά, σε ανύποπτη στιγμή, και όποιον πάρει ο Χάρος. Υπήρχε ας πούμε μία εκπομπή που λεγόταν "Chill Out Zone", μόνο μουσική, χωρίς παρουσιαστή. Ξεκινούσε κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα κι έπαιζε μέχρι τα χαράματα. Και καθώς η ώρα που σήμερα σηκώνομαι να πάω στη δουλειά ήταν στα 90's η ώρα που συχνά πήγαινα στο κρεβάτι, οι επιλογές του καναλιού εκείνες τις ώρες με συντρόφευαν αρκετά συχνά. Φανταστείτε λοιπόν σκηνή: Η ώρα είναι 4:30 το πρωί ή κάτι εξίσου παράλογο, μόλις έχεις επιστρέψει σπίτι κροκόδειλος από τρελή κραιπάλη, μέσα στο σκοτάδι του σαλονιού σου πατάς μηχανικά το κουμπί του τηλεκοντρόλ να ανοίξει η τηλεόραση και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ΑΥΤΟ:
Λιγότερα από 200 δευτερόλεπτα και πάει, έφυγε. Δεν θα ξαναπαιχθεί ποτέ. Δεν πρόλαβες καν να συγκρατήσεις το όνομα του καλλιτέχνη. Rewind η τηλεόραση δεν έχει, δεν μπορείς να το βάλεις να ξαναπαίξει για να σιγουρευτείς τι άκουσες και να το εμπεδώσεις, απλά έχεις μείνει αποσβολωμένος να χαζεύεις το κενό υποψιαζόμενος ότι μόλις άκουσες το καλύτερο πράγμα ever και δεν έχεις ιδέα τι είναι και πού μπορείς να το βρεις.
Μετά από (κυριολεκτικά) εβδομάδες επίπονης αναζήτησης σε ένα πρωτόγονο τότε Internet, ούτε καν στο Web αλλά σε Usenet newsgroups, καταφέρνεις και μαθαίνεις το όνομα του δημιουργού και τον τίτλο του άλμπουμ. Φυσικά δεν το έχουν καν ακουστά σε κανένα δισκοπωλείο στην Αθήνα. Δεν υπάρχει ούτε καν στο νεοϊδρυθέν Amazon.com. Εσύ ζεις μήνες με την ανάμνηση της μίας και μοναδικής ακρόασης. Χρόνια αργότερα πας μια βδομάδα διακοπές στο Λονδίνο με ένα φίλο σου. Ε του πούστη δηλαδή, δεν θα το βρεις; Αμ δε. Γυρνάς όλα τα μεγάλα δισκάδικα καθημερινά σέρνοντας παρέα και τον κολλητό σου ο οποίος, καλά να 'ναι, άντεξε 4 μέρες πριν αρχίσει να σε βρίζει, το "Fire Requiem" πουθενά. Απελπίζεσαι αλλά επιμένεις. Τελευταία μέρα, τελευταία βόλτα λίγες ώρες πριν ξεκινήσετε για το αεροδρόμιο και το ταξίδι της επιστροφής, μικροσκοπικό καταχωνιασμένο σκονισμένο υπόγειο δισκάδικο, μπαίνεις μέσα για λόγους τιμής παρόλο που έχεις χάσει κάθε ελπίδα και παρά τις Χριστοπαναγίες του κολλητού, και ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΜΙΑ ΚΟΠΙΑ. Μεταχειρισμένη. Ευτυχία. Fast-forward στο 2016: Μου πήρε μόλις μερικά δευτερόλεπτα να βρω το βίντεο με ένα απλό Google search και δεν πάει πουθενά, και αύριο εκεί θα 'ναι. Σίγουρα και το άλμπουμ υπάρχει κάπου για κατέβασμα, τα πράγματα μέσα σε 20 χρόνια έχουν αλλάξει πολύ. Έχει όμως την ίδια αξία κάτι που είναι τόσο εύκολα προσβάσιμο; Θα αγαπούσα με τόσο πάθος ένα κομμάτι μουσικής που ζει μόνο στο σκληρό μου δίσκο; Το 2036 θα γράφω στο blog μου για κάτι που κατέβασα από τον Τούρκο ή τον Ρώσο τρεις μέρες πριν κυκλοφορήσει; Δεν είμαστε Homo Sapiens, είμαστε Homo Narrans: Επικοινωνούμε, ερμηνεύουμε και κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας, τους εαυτούς μας, μέσα από τις ιστορίες που διηγούμαστε. Και όταν πλέον υπάρχει app στο κινητό που σου λέει ποιο είναι το τραγούδι που ακούς αυτή τη στιγμή, η παραπάνω ιστορία δεν θα ξαναειπωθεί. Ναι, φυσικά υπάρχουν πλέον νέες ιστορίες να ειπωθούν, αυτή όμως με το κορίτσι που είδες μια φορά στο τραίνο και δεν ξέχασες ποτέ μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα.
