EMINEM – Revival
This is getting mixed reviews but he’s slamming Trump and sampling “Earache My Eye” so I like it. (7)
ESPERANZA SPALDING – Exposure/Undeveloped
Spalding, one of jazz’s greatest and most media-savvy contemporaries, entered the studio with no songs but with the mission to write, produce and record a whole album in 77 hours, livestreaming the whole process to the world. “Exposure” is the end result and it obviously sounds a bit raw compared to 2016’s “Emily’s D+Evolution” but it’s beautiful nevertheless. It comes with “Undeveloped”, 38 minutes of Spalding practicing pre-“Exposure”. (8)
LHASA DE SELA – Lhasa Live In Reykjavik Lhasa died too young but managed to record this in time after being diagnosed with cancer. It is the saddest, most beautiful music I’ve heard in a long time, featuring her unique folky world music and material from all three of her studio albums. (9)
LINDI ORTEGA – Til The Goin’ Gets Gone EP
❤ (includes a chilling cover of Townes Van Zandt’s “Waiting ‘Round To Die”). (8)
MARVIN PONTIAC – The Asylum Tapes
John Lurie’s inside joke/music industry-trolling fictional character (Google it) returns with a new afro-blues record, supposedly created in an insane asylum on an anonymously donated four-track recorder. (7)
2017 STUFF I MISSED
JLIN – Black Origami
Futuristic percussive electronica-based soundsculpting that defies traditional songwriting but is certainly much more engaging than Bjork’s latest, for example. (8)
LORDE – Melodrama
Lots of people write pop songs about heartbreak and being a teenager in love but Lorde does it better than most, and now that everyone hates Taylor Swift I think she’ll be the Next Big Thing. (8)
POWER TRIP – Nightmare Logic
Fun metal thrashing madness, at times tight like Exodus and at others injecting a welcome punk-ish sloppiness. (8)
RAINER MARIA – Rainer Maria
Reformed emo band returns with new album more than a decade after their last sidelining the emo in favor of a harder approach, sometimes sounding like Hole trying to emulate Led Zeppelin. (7)
TRAVIS MEADOWS – First Cigarette
If you’re from Nashville, lost your right leg at 14, became an alcoholic, went into rehab, and had your girlfriend diagnosed with breast cancer AND your three-legged dog Larry go missing within weeks of each other, then you have no other option in life but to be a country singer, but 50-something songwriter’s songwriter Meadows also evokes the American heartland here, from Springsteen to Bob Seger. (8)
ANGELICA ROCKNE – Queen Of San Antonio If she keeps on releasing albums as strong as her debut, psychedelic-country singer/songwriter Rockne will be a serious contender for the throne she claims. (8)
BJORK – Utopia What the fuck is this? No seriously, what is this? Is it “pop” if you can’t hum a single melody? This sounds like it belongs in a fucking art gallery. You can appreciate stuff you see in art galleries but you can’t have any fun with them, can you? (5)
CHRIS STAPLETON – From A Room: Volume 2 Just as good as Volume 1 from Chris, the guy with the best voice in the Universe and one of country music’s contemporary Holy Trinity along with Jason and Sturgill (none of which is really country but that’s another discussion). (8)
FRANK TURNER – Songbook Not all his albums have the consistent quality of “Tape Deck Heart”, his 2013 tour de force, but punk-gone-folkie Turner is a master of The Perfect Single and the modern King of Sing-Alongs so this collection (one “greatest hits” disc including a new track plus a bonus disc of re-worked, re-recorded older songs) is both a perfect introduction for the newbie and a very welcome package for the fanbase. (8)
GHOST – Ceremony And Devotion I’m not a big fan of live albums, but coming from a gimmicky band like Ghost this does serve as testimony to the impressive strength of the actual music. (8)
JUSTIN TOWNES EARLE – Kids In The Street Missed out on this one when it came out earlier in the year but saw it on a couple of end-year lists so decided to check it out and just like his more famous father, Steve Earle’s kid doesn’t disappoint: A competent mix of roots rock and country, definitely more polished than dad’s but just as entertaining. (7)
HARVESTMAN – Music For Megaliths Mind-expanding solo ambient project by Steve Von Till (Neurosis). (8)
LILLY HIATT – Trinity Lane Another one with a famous father (John Hiatt) I missed out on earlier this year. Hiatt is one angry, heartbroken lady who knows how to turn her feelings into great country rock songs, or at least that’s the persona she assumes here. Love this! (8)
MONOLITH CULT – Gospel Of Despair UK band playing epic doom metal modeled after Candlemass/Solitude Aeternus, and they play it well. (8)
MORBID ANGEL – Kingdoms Disdained After the piece of shit that was “Illum Divinum Insanus” our expectations from a new Morbid Angel album were extremely low, but Azagthoth & Co. manage to pull a return to form of sorts with one of the most brutal and technical death metal albums of the year. (7)
ROBERT FINLEY – Goin’ Platinum! Dan Auerbach turns blind black bluesman into Tom Jones. (8)
WARRIOR SOUL – Back On The Lash As much as I love the guy this is just a bunch of riffs randomly thrown together with cliché lyrics on top and a piss-poor production job. (5)
VARIOUS ARTISTS – Bloodshot Records’ 13 Days Of Xmas The only Christmas record you’ll need this year, featuring Murder By Death, Barrence Whitfield & the Savages, Jon Langford etc. playing originals and surprising covers. (8)
Άλλη μια χρονιά κατά την οποία ο αγαπημένος σας Music Geek άκουγε ψυχαναγκαστικά μουσική πλησιάζει στο τέλος της, και η ώρα για τη ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ επιτέλους έφτασε. Φυσικά δεν έχουμε αφήσει τίποτα στην τύχη, όπως έχουμε εξηγήσει και ξαναεξηγήσει και ξαναεξηγήσει η μεθοδολογία μας έχει τελειοποιηθεί και η παρακάτω αξιολόγηση δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη.
Γενικά μιλώντας το 2017 ήταν καλύτερη χρονιά για κάποια μουσικά ιδιώματα παρά για κάποια άλλα. Στο χώρο της world music ας πούμε είχαμε πολλές και πολύ ενδαφέρουσες δουλειές από Songhoy Blues, Lila Downs, Emel Mathlouthi, Tinariwen, Bedouine, Ifriqiyya Electrique, Amira Medunjanin, Rocqawali, Ibeyi και το πείραμα των Kronos Quartet/Trio Da Kali. Στο avant garde είχαμε εξαιρετικούς δίσκους από Ex Eye, Colin Stetson, Mario Batkovic, John Zorn’s Simulacrum και τον/τους Blanck Mass για τον οποίο θα διαβάσετε περισσότερα παρακάτω. Από country & americana είχαμε ωραιότατους δίσκους και στo παρακάτω Top-20 αλλά και εκτός αυτού (π.χ. Rodney Crowell, Tom Russell, Steve Earle, Secret Sisters, Tyler Childers, John Moreland, Cory Branan, Angaleena Presley, Nikki Lane και η έκπληξη της τελευταίας στιγμής Angelica Rockne). Αντιθέτως το 2017 ήταν μάλλον φτωχή χρονιά για το "αληθινό" heavy metalαφού σχεδόν όλοι οι καλοί "σκληροί" δίσκοι της χρονιάς είχαν punk DNA, και η mainstream pop δεν είχε φέτος τίποτα συνταρακτικό να πει, κάτι σαν το περσινό της Beyonce ας πούμε, αν και ομολογώ ότι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στη Lorde. Η St. Vincent δεν μετράει, δεν είναι mainstream.
Πριν περάσουμε στη Λίστα αυτή καθεαυτή, όπως κάθε χρονιά θα ήθελα να σας παρουσιάσω και την Εναλλακτική-Εικοσάδα-Όσων-Έμειναν-Εκτός-Λίστας-Αλλά-Πιθανότατα-Θα-Δείτε-Σε-Άλλες-Λίστες:
ARCADE FIRE διότι αφού τους πήραμε χαμπάρι ότι είναι υπερεκτιμημένοι ως ροκ συγκρότημα, αποφάσισαν να μεταλλαχθούν σε υπερεκτιμημένο disco συγκρότημα.
BJORK διότι τι σκατά είναι αυτό; Σοβαρά, τι είναι αυτό;
DEPECHE MODE διότι, ανεξαρτήτως του ότι προσωπικά δεν τους χώνεψα ποτέ, αυτό το άλμπουμ πέρασε και δεν ακούμπησε.
FLEET FOXES / GRIZZLY BEAR διότι όλο τους μπερδεύω.
HURRAY FOR THE RIFF RAFF / THIS IS THE KIT / THE WEATHER STATION διότι όλο τις μπερδεύω.
LANA DEL REY διότι τα singles είναι εξαιρετικά αλλά το άλμπουμ έχει “filler”.
MARGO PRICE διότι υπάρχουν εξίσου καλές ή καλύτερες country δημιουργοί με λιγότερο αποτελεσματική marketing μηχανή πίσω τους.
MASTODON διότι έχω την αίσθηση πως διακρίνω μία κόπωση, και το EP που ακολούθησε αργότερα μέσα στη χρονιά ήταν καλύτερο από το άλμπουμ.
PROTOMARTYR γιατί ενώ παρουσιάζουν ενδιαφέρον έχω προσωπικό θέμα με αυτό τον τύπου Pere Ubu/The Fall ήχο, ποτέ δεν μου κάθησε καλά στο αυτί.
QUEENS OF THE STONE AGE διότι ΟΚ, χορέψαμε, και μετά;
RHIANNON GIDDENS διότι πολύ ωραίο, αλλά μου έλειψε αυτή τη φορά ο T-Bone Burnett.
RYAN ADAMS διότι τον αγαπώ αλλά ψιλοβαρέθηκα.
SLEAFORD MODS διότι στο Ντουμπάϊ που βρίσκομαι συναντώ ήδη πολλούς μεθυσμένους Εγγλέζους στην pub να βρίζουν και να τσακώνονται φωναχτά, δεν χρειάζεται να τους ακούω και στο σπίτι μου.
TAYLOR SWIFT διότι το άλμπουμ δεν φτάνει στα επίπεδα του “Red”, της κορυφαίας της στιγμής, τόσο απλά. Κατά τα άλλα, το εντυπωσιακό γεγονός ότι φέτος η πλημμυρίδα μετατράπηκε σε άμπωτη και από media darling η Swift μετατράπηκε σε media παρία χωρίς προφανή λόγο, σηκώνει πολλή κουβέντα που δεν είναι της παρούσης.
U2 διότι όταν βγάζεις νέο δίσκο ένα μήνα μετά την επετειακή επανακυκλοφορία του καλύτερου δίσκου της καριέρας σου, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
WAR ON DRUGS διότι από πού κι ως πού να ανακηρύξουμε ως indie ήρωες κάποιους που ξεπατικώνουν το soft rock των Dire Straits και ακούγονται εξίσου μουχλιασμένοι με την ιδρωμένη μπαντάνα του Mark Knopfler;
Λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2017 θέλετε λοιπόν; Λίγη υπομονή ακόμα, πρώτα πρέπει να μιλήσουμε για το
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ 2016 ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ: AARON LEE TASJAN – Silver Tears
Άλμπουμ-διαμάντι από τον Οκτώβριο του ‘16, θα χτυπούσε χαλαρά πεντάδα πέρσι (ίσως και πρωτιά τολμώ να πω) αν δεν είχε περάσει απαρατήρητο για 2-3 μήνες μέχρι που το πήραμε χαμπάρι φέτος τον Ιανουάριο. Ο Tasjan γράφει αξέχαστα τραγούδια πηδώντας με άνεση από το country rock στην ψυχεδελική ποπ, ξέρει να είναι θανατηφόρα σοβαρός αλλά και να κάνει χαβαλέ, ξέρει πότε να ροκάρει και πότε να ακουστεί σαν τρυφερός Gram Parsons. Και ούτε ένα filler, έτσι; 12 τραγούδια εδώ μέσα και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις, οπότε ακούς όλο το άλμπουμ στο repeat. Για μήνες. Ποστάρω ένα κομμάτι στην τύχη, δειγματοληπτικά.
Επίσης πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για την
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ 2017: RADIOHEAD – ΟΚΝΟΤΟΚ 1997-2017
Σίγουρα ο καλύτερος ροκ δίσκος που έχει δημιουργηθεί από το 1997 μέχρι σήμερα, ίσως και από το 1977 μέχρι σήμερα. Ο δίσκος του οποίου οι δημιουργοί αυτομάτως συνειδητοποίησαν ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσουν και γι’ αυτό από τότε δεν προσπαθούν καν, επιλέγοντας μία τελείως διαφορετική κατεύθυνση. 20 χρόνια μετά παραμένει εξίσου συγκλονιστικός και η συγκεκριμένη επανέκδοση, πέραν του ότι συγκεντρώνει και τα B-sides της περιόδου, μας προσφέρει για πρώτη φορά τρία ακυκλοφόρητα τραγούδια που η μπάντα είχε επιλέξει τότε να αφήσει εκτός άλμπουμ – όλα καταπληκτικά, δώστε όμως ιδιαίτερη βάση στο “Lift”, Το Hit Που Ποτέ Δεν Ήταν: Αφού πρώτα το έπαιξαν live καμιά τριανταριά φορές στην περιοδεία του 1996, οι Radiohead το έθαψαν προκειμένου να διατηρήσουν τα λογικά τους, φοβούμενοι ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα νέο “Creep”.
Ουφ, επιτέλους. Είμαστε έτοιμοι για την ΕΙΚΟΣΑΔΑ! Κάτι τελευταίο μόνο:
21. RUN THE JEWELS – Run The Jewels 3
Και μέσα στην εικοσάδα και έξω από αυτήν αφού επίσημα κυκλοφόρησε στις 24/12 της περασμένης χρονιάς – πολύ αργά για τη λίστα του ’16 μα τυπικά όχι κυκλοφορία του ’17. Δεν έχει σημασία όμως: Το μόνο που μετράει είναι ότι το RTJ3 είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ, ένα hip hop μανιφέστο για δύσκολους καιρούς από δύο σαραντάρηδες rappers στην καλύτερη φόρμα της καριέρας τους και με μια παραγωγή που σε κάνει να χορoποπηδάς πάνω-κάτω σαν κατσίκι. Οι A-list guests –Danny Brown, Kamasi Washington, Zach De La Rocha, Tinde Adembimpe (TV On The Radio)– βάζουν ο καθένας το λιθαράκι του αλλά στην ουσία υποτάσσονται και αυτοί στην ιδιοφυία του ευρύτερου πλαισίου. Δίσκαρος.
20. ΤΗΕ SADIES – Northern Passages Και το προηγούμενό τους είχε μπει στη λίστα, κάτι που με κάνει να υποψιάζομαι ότι οι Sadies είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά δεν το είχα καταλάβει μέχρι τώρα. Παντρεύοντας την alt-country με την ψυχεδελική folk, το garage rock τύπου Nuggets και τον spaghetti western ήχο του Ennio Morricone, οι Καναδοί δημιούργησαν άλλο ένα μικρό, διαχρονικό αριστούργημα.
19. OTIS TAYLOR – Fantasizing About Being Black
Υπάρχει το σύγχρονο blues του Joe Bonamassa και του Gary Clark Jr., καλογυαλισμένο, σαλονάτο, να χωράει στο Albert Hall, στο Μέγαρο και στο Ηρώδειο με το αντίστοιχο κοινό. Υπάρχει και το σύγχρονο blues του Otis Taylor, κατασκότεινο, υπνωτικό, να μη χωράει ούτε καν στο κεφάλι σου. Λένε ότι τα blues γεννήθηκαν στην Αφρική, μέσα από τη μουσική θρησκευτικών τελετών που κουβάλησαν μαζί τους στο Νέο Κόσμο οι σκλάβοι, ήχοι για επίκληση πνευμάτων και νεκρών προγόνων και για να σε φέρουν σε κατάσταση έκστασης: Άκου αυτό το άλμπουμ και θα καταλάβεις γιατί το λένε.
18. PROPAGANDHI – Victory Lap
Οι καλύτεροι metal δίσκοι της χρονιάς φέτος βγήκαν από πάνκηδες, οι Propagandhi βρίσκονται κοντά στην κορυφή της σχετικής λίστας και ως πάνκηδες έχουν πολύ περισσότερα να πουν από τη μέση escapist metal μπάντα. Για να μην παρεξηγούμεθα – δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον της escapist τέχνης, καταναλώνω αρκετή, αλλά στις μέρες που ζούμε δεν σε παίρνει άλλο να κλείνεις τα μάτια. Οι Propagandhi με το “Victory Lap” θα σου ανοίξουν τα μάτια, θα σου κουνήσουν τα πόδια, και θα σου κλωτσήσουν τον κώλο.
17. ROBERT PLANT – Carry Fire
Έχοντας ήδη εξασφαλίσει οικονομικά τα εγγόνια των εγγονών του ο Plant θα μπορούσε να έχει ήδη αποσυρθεί σε μια φάρμα στην Ιβηρική χερσόνησo, ή να κάνει ένα Led Zeppelin reunion και με 5-10 συναυλίες να εξασφαλίσει οικονομικά και τα εγγόνια των εγγονών των εγγονών του. Όμως ο Robert Plant είναι Καλλιτέχνης και ακολουθεί τη Μούσα του, δημιουργώντας ένα ακόμα συγκλονιστικό αριστούργημα μετά το “Lullaby And… The Ceaseless Roar” του 2014 όπου η Βρετανική folk συναντά την κομψή, διακριτική electronica κάπου στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ευχαριστούμε Μούσα.
16. THE DREAM SYNDICATE – How Did I Find Myself Here?
Το κίνημα Paisley Underground κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της γενιάς μου: Ανεξαρτήτως του αν ήσουν πρωτίστως μεταλλάς, πάνκης ή παλαιοροκάς, μπάντες όπως οι Green On Red, οι Long Ryders, οι Bangles (πριν τα chart hits) απολάμβαναν καθολικής αναγνώρισης στα 80’s και καλύτεροι όλων από αυτή την παρέα ήταν οι Dream Syndicate. Αυτή η επιστροφή, 29 χρόνια μετά το τελευταίο τους album, ξύπνησε έντονες αναμνήσεις – κανείς δεν παίζει έτσι τις κιθάρες πια, αυτό το πάντρεμα feedback και jangle, τόσο 60’s και τόσο 80’s ταυτόχρονα. Ειλικρινής συγκίνηση.
15. AT THE DRIVE IN – in•ter a•li•a
Γενικώς έφαγε θάψιμο: 5/10 στο Spin, 6 στο Pitchfork, διστακτικά εφτάρια στο Uncut και το Rolling Stone. Πήρε βέβαια οχτάρια στο NME και το Kerrang αλλά αυτό συνήθως σημαίνει ότι είναι μαλακία δίσκος οπότε δεν μετράνε. Ε λοιπόν, δηλώνω υπεύθυνα ότι όλοι οι παραπάνω είναι άσχετοι και το άλμπουμ είναι εξαιρετικό, παραπέμποντας στο εκρηκτικό, χαοτικό post-hardcore του μυθικού πλέον “Relationship Of Command” από το μακρινό 2000 χωρίς όμως να αποτελεί αυτοπαρωδία. Και σήμερα, με πλανητάρχη Τραμπ και σημαντικό τμήμα του ροκ κατεστημένου να παραπαίει ξεδοντιασμένο, χρειαζόμαστε τούτα τα μπάσταρδα τέκνα των Fugazi σχεδόν όσο τα χρειαζόμασταν και πριν από 17 χρόνια.
14. PRESERVATION HALL JAZZ BAND – So It Is
Οι PHJB λειτουργούν περισσότερο ως ποδοσφαιρικός σύλλογος παρά ως μουσικό συγκρότημα: Ιδρύθηκαν το 1961 και δρουν ανελλιπώς από τότε με έδρα ένα κτίριο στη Νέα Ορλεάνη ονόματι (duh!) Preservation Hall το οποίο λειτουργεί ως συναυλιακός χώρος, γραφεία δισκογραφικής εταιρείας και μη κερδοσκοπική οργάνωση με στόχο τη διατήρηση της μουσικής παράδοσης της περιοχής. Όταν κάποιο μέλος του συγκροτήματος παίρνει μεταγραφή ή συνταξιοδοτείται κάποιος καινούργιος έρχεται, πάνω από 50 μουσικοί έχουν περάσει από τις τάξεις τους και η ομάδα φέτος κάνει πρωταθλητισμό, κυκλοφορώντας ένα πραγματικά υπέροχο άλμπουμ παραδοσιακής Dixieland jazz. Και αν φοβάστε την τζαζ επειδή είναι «σοβαρή» ή «δύσκολη», απλά να υπενθυμίσουμε ότι πρόκειται για μουσική που γεννήθηκε 50 χρόνια πριν από το rock ‘n’ roll μέσα στα πορνεία και τα κακόφημα μπαρ της Νέας Ορλεάνης για να χορεύει ο κόσμος. Και, πιστέψτε με, δεν γίνεται να ΜΗΝ χορέψετε με το “So It Is”.
13. CHRIS STAPLETON – From A Room: Volumes 1 & 2
Θεωρείται ένας από τους σύγχρονους σωτήρες της country μαζί με τον Sturgill Simpson και τον Jason Isbell. Όπως οι άλλοι δύο όμως, έτσι και ο Stapleton δεν είναι απλά ένας country τροβαδούρος: Πέραν του ότι γράφει καταπληκτικά ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που καλύπτουν όλο το φάσμα από το southern rock μέχρι τα καθαρόαιμα blues, διαθέτει μία ανεπανάληπτη ΦΩΝΑΡΑ με soul χροιά στην οποία θα έβγαζαν το καπέλο ο Otis Redding, o Marvin Gaye και ο Donny Hathaway και γρέζι που θα έκανε και τον πιο σκληρό ροκά να σκύψει το κεφάλι ντροπιασμένος. Φέτος έβγαλε δύο άλμπουμ, αμφότερα εξαιρετικά.
12. FATHER JOHN MISTY – Pure Comedy
Αυτό κανονικά δεν θα έπρεπε να μου αρέσει τόσο πολύ, αν ανοίξεις την εγκυκλοπαίδεια στο λήμμα «χίπστερ» θα δεις φωτογραφία του Josh Tillman κι επίσης στο “Pure Comedy” ακούγεται σαν Randy Newman χωρίς ρεφρέν ή σαν Elton John με κλινική κατάθλιψη. Και όμως: Κάτω από την ειρωνία και τη μεταμφιεσμένη ως αυτοσαρκασμό ναρκισσιστική έπαρση εδώ κρύβεται μια πανέξυπνη κριτική στάση απέναντι στην ποπ κουλτούρα, μπόλικες υπέροχες μελωδίες, και πολύς πόνος. Εξάλλου, ποιος χρειάζεται ρεφρέν όταν έχεις έγχορδα ενορχηστρωμένα από τον Gavin Bryars;
11. MUTOID MAN – War Moans
Αν ξεκινήσουμε από το αξίωμα ότι οι Cave In ήταν το καλύτερο σκληρό συγκρότημα της Αμερικής από το 1998 μέχρι το 2005 σε όλες τους τις φάσεις, από το να παίζουν Slayer ανάποδα μέχρι το να μετενσαρκώνουν τους Rush με το 5% του στουντιακού budget των τελευταίων, και ότι οι Converge είναι το καλύτερο συγκρότημα του Γαλαξία ανεξαρτήτως ιδιώματος από εφεύρεσης ηλεκτρισμού και δώθε, και αν λάβουμε υπ’ όψη το γεγονός ότι σε αυτό το άλμπουμ ο τραγουδιστής/κιθαρίστας των Cave In και ο ντράμερ των Converge αποφάσισαν να παίξουν αληθινό ΜΕΤΑΛ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι εδώ απλώς devil horns. Όσο για αυτό το “Βlow!… Βlow me!… Βlow me a kiss of death!” ρεφρέν, είναι ό,τι πιο αστείο και ταυτόχρονα πορωτικό άκουσα φέτος.
10. KENDRICK LAMAR – DAMN.
Με το προπέρσινο άλμπουμ του “To Pimp A Butterfly” ο Kendrick Lamar πήγε το rap 10 χρόνια μπροστά και κυκλοφόρησε το καλύτερο hip-hop άλμπουμ του 2025. Φέτος γυρίζει 20 χρόνια πίσω και μας προσφέρει το καλύτερο hip-hop άλμπουμ του 1997, ένα old-school αριστούργημα βγαλμένο από τις χρυσές μέρες του 2Pac και του Ice Cube. Οι ενορχηστρώσεις αυτή τη φορά είναι πιο λιτές και άμεσες, αλλά οι ρίμες του εξακολουθούν να προκαλούν ίλιγγο με την ταχύτητα, τη δεξιοτεχνία αλλά και το περιεχόμενό τους, που κινείται από το πολιτικό στο ενδοσκοπικό και όλα τα σημεία ενδιάμεσα.
9. JASON ISBELL & THE 400 UNIT – The Nashville Sound
Κάθε χρονιά που κυκλοφορεί άλμπουμ ο Isbell, όταν έρχεται η στιγμή της Λίστας έχω πάντα το ίδιο θέμα: Ενώ μ’ αρέσει πολύ, προσπαθώ σκληρά να βρω άλλους δίσκους να βάλω στην εικοσάδα ειδικά για να αφήσω τον Isbell απέξω. Το 2013 δεν τα κατάφερα, το 2015 έμεινε οριακά εκτός (για τους ψυχαναγκαστικούς φίλους μας, να αναφέρω ότι στο Excel που κρατούσα όλη τη χρονιά το “Something More Than Free” τελικά είχε βρεθεί στο #23). Δεν ξέρω γιατί το κάνω. Ίσως διότι ο Isbell δεν χωράει πουθενά, δεν είναι ακριβώς country κι ας θεωρείται (κι αυτός) Σωτήρας της, ούτε είναι (μόνο) ροκ, αλλά μάλλον διότι οι ιστορίες και οι χαρακτήρες του είναι too close for comfort. Φέτος πάντως ήταν η χρονιά του.
8. DEAD CROSS – Dead Cross
Προσπαθήστε να ξεχάσετε για μια στιγμή ότι εδώ έχουμε Dave Lombardo και Mike Patton μαζί, παρόλο που το “Dead Cross” είναι καλύτερο από ο,τιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει είτε οι Slayer είτε οι Faith No More εδώ και 20+ χρόνια. Κρατήστε απλά το γεγονός ότι πρόκειται για τον δεύτερο καλύτερο hardcore δίσκο του 2017, απόλυτα old-school και in-your-face α-λα The Accüsed αλλά με πολύ καλύτερη παραγωγή ελέω Ross Robinson: λιγότερο από 28 λεπτά, 9 originals και μια αναπάντεχη διασκευή στο “Bela Lugosi’s Dead” των Bauhaus, μπες-βγες, δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις από πού σου ‘ρχονται οι απανωτές σφαλιάρες. Όπως πρέπει δηλαδή.
7. ST. VINCENT – Masseduction
Στους προηγούμενους δίσκους της Annie Clark υπήρχε πάντα το πρόσωπό της στο εξώφυλλο, τώρα μας δείχνει, εχμ, την άλλη πλευρά της. Γενικά πάντως έχω μία αλλεργία στο hype (εκτός αν το δημιουργώ εγώ) οπότε μέχρι πρότινος αντιστεκόμουν στον πειρασμό να ασχοληθώ μαζί της, το φετεινό “Masseduction” είναι το πρώτο από τα άλμπουμ της που άκουσα σοβαρά και το σοκ ήταν αρκετά δυνατό: Εκπληκτικά ποπ τραγούδια, μαξιμαλιστικά αλλά πιασάρικα, που μπορούν να παιχτούν στα ραδιόφωνα και να αντηχούν σε συναυλιακές αρένες αλλά ταυτόχρονα να δυναμιτίζουν πεμπτοφαλαγγίτικα κάθε κλισέ και όσα (υποθέταμε ότι) γνωρίζαμε για την ποπ μουσική.
6. BLANCK MASS – World Eater
Ο(ι) Blanck Mass αποτελούν solo project του Benjamin John Power (Fuck Buttons) όπου παντρεύει τη χορευτική μουσική με το βιομηχανικό θόρυβο και στο “World Eater” Παίζει ΔΥΝΑΤΑ. Εκκωφαντικά για την ακρίβεια, δίχως έλεος, αποπνικτικά, ανελέητα, ένα overload για τις αισθήσεις: Φανταστείτε τους Nine Inch Nails αφότου έχουν περάσει μήνες κλεισμένοι σε ένα υπόγειο ακούγοντας μόνο black metal, κι έχετε μια λογική προσομοίωση του τι σας περιμένει εδώ μέσα.
5. JAPANDROIDS – Near To The Wild Heart Of Life
Κάπου-κάπου θέλω τη μουσική μου βαθιά, ριζοσπαστική, επαναστατική, unisex. Όχι τώρα. Τώρα θέλω τη μουσική μου φωνακλάδικη, κιθάρες στο 11 και υμνικά ρεφρέν, επιφανειακά indie αλλά κατά βάθος classic rock, αγορίστικη – όχι macho όμως, γιατί είμαστε ευαίσθητα αγόρια κι έχουμε διαβάσει και δέκα βιβλία. Οι The Hold Steady είναι οι πιο κινηματογραφικοί αυτής της αγορίστικης παρέας του 21ου αιώνα, κάθε τραγούδι τους θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Οι Titus Andronicus είναι οι ψευτοφιλόσοφοι από το σκαμπώ του μπαρ, οι Beach Slang οι πάνκηδες. Και οι Japandroids; Οι Japandroids λοιπόν είναι η χρυσή τομή των παραπάνω που καλύπτει όλες τις βάσεις. Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος ερωτηθεί πώς ήταν το ροκ του 2017, δεν έχει παρά να βάλει το “Near To The Wild Heart Of Life” να παίζει.
4. LAURA MARLING – Semper Femina
“Varium et mutabile semper femina” γράφει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα, πάντα απρόβλεπτη και ευμετάβλητη είναι η γυναίκα. Προφανώς δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα τα τελευταία 2040 χρόνια και το ρητό ισχύει όχι μόνο για τους γυναικείους χαρακτήρες και τις σχέσεις μεταξύ γυναικών που πραγματεύεται η καλλιτέχνις σε τούτο δω το μεταφεμινιστικό της μανιφέστο αλλά και για την ίδια τη Marling, μια δημιουργό που στα 27 της και ήδη στο έκτο άλμπουμ της έχει περάσει κιόλας από πολλές διαφορετικές φάσεις από τις ρίζες της ως τυπική folkie singer/songwriter σε επίδοξη διάδοχο της Polly Jean Harvey και από εκεί σε αυτό, το καλύτερο ίσως άλμπουμ της και ένα σετ τραγουδιών που αδυνατώ να κατηγοριοποιήσω κάτω από κάποια ταμπέλα. Όσο για τη φωνή της, αυτή έχει εξελιχθεί σε ό,τι συγκλονιστικότερο έχει παράγει η Βρετανία από την εποχή της Beth Gibbons.
3. CONVERGE – The Dusk In Us
Ίσως η καλύτερη rhythm section στον σκληρό ήχο σήμερα, οι κιθάρες-ξυράφια του Kurt Ballou, ερμηνείες που γδέρνουν τα σωθικά από τον Jacob Bannon (δώστε ιδιαίτερη βάση στην επαναλαμβανόμενη κραυγή απόγνωσης “was it worth it?” στο α-λα Jesus Lizard “Trigger”), η καθαρότερη παραγωγή που είχαν ποτέ, τραγουδάρες, ωμό συναίσθημα, βάρβαρη ομορφιά. Το hardcore ως Υψηλή Τέχνη.
2. LCD SOUNDSYSTEM – American Dream
Ποιος νοιάζεται, αλήθεια, για το αν η προ εξαετίας πανηγυρική διάλυση των LCD Soundsystem (κομπλέ με αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Madison Square Garden, live album και ντοκιμαντέρ) αποδείχθηκε μούφα ή όχι; Κατ’ αρχάς πιστεύει κανείς ότι οι LCD Soundsystem είναι συγκρότημα (ώστε να έχει νόημα η έννοια της διάλυσης) και όχι απλά το καλλιτεχνικό nom de guerre του James Murphy; Σοβαρά τώρα, όλοι αυτοί που αισθάνονται προδομένοι από το γεγονός ότι οι LCD Soundsystem επέστρεψαν από «συνταξιοδότηση» που κράτησε λιγότερο από το μισό διάστημα που χρειάζονται οι Tool ή ο Axl Rose για να κυκλοφορήσουν δίσκο, θα προτιμούσαν ο Murphy να είχε μείνει μουσικά ανενεργός, επενδύοντας σε wine bars και brands καφέ αντί να έχει δημιουργήσει αυτό το αριστούργημα; Διότι περί αριστουργήματος πρόκειται – το “American Dream” είναι ο πιο σκοτεινός, σαρδόνιος, ολοκληρωμένος δίσκος των LCD Soundsystem, ένα τρομακτικό κράμα από post-punk, art-rock και disco που στοιχηματίζω πως σε 20-30 χρόνια θα μνημονεύεται πάντα σε αφιερώματα για τα καλύτερα albums της δεκαετίας που διανύουμε.
1. LEE BAINS III & THE GLORY FIRES – Youth Detention
Υπήρχε κάποτε μια εποχή που αισθανόσουν ότι το rock ‘n’ roll μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ότι εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, έβαζες να ακούσεις The Who, Clash και Husker Du κι ένιωθες παντοδύναμος.
Υπήρχε κάποτε μια εποχή που οι rockers ήταν ποιητές και πίστευες ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μέχρι που μια μέρα ακούς αυτούς εδώ τους τύπους από την Alabama, και σε γυρίζουν πίσω σε ΕΚΕΙΝΗ την εποχή.
The suburban skies crackled with the signal.
The national TV crews had descended
On the press conferences and vigils,
The food-court pundits at the mall.
She looked out
Through her frozen blue eyes,
From all the grocery-store checkout-line front-pages
