10 Λόγοι Που Οι Krokus Είναι Το Πιο Γαμάτο Συγκρότημα Όλων Των Εποχών

Για τους κάτω των 40 το όνομα των Krokus πιθανότατα δεν σημαίνει τίποτα - φαντάζει απίθανο, εν έτει 2017, να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές των 80's οι Ελβετοί, που σήμερα ούτε καν cult δεν μπορούν να θεωρηθούν, ήταν μία από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες του πλανήτη. Και μία από τις πιο γαμάτες. Ναι ρε, τις πιο γαμάτες. Και θα στηρίξω την παραπάνω δήλωση με επιχειρήματα.

1. Όταν ξεκίνησαν το 1975 οι Krokus έπαιζαν progressive rock, μέχρι που είδαν τους AC/DC live με τον Bon Scott και είπαν, "ΑΥΤΟ!". ΟΚ; Καλά ξεκινάμε ως εδώ;

2. Επέλεξαν το όνομά τους, που στα Γερμανικά σημαίνει κρόκος (το λουλούδι, όχι του αυγού), με βασικό κριτήριο το ότι περιέχει τη λέξη ΡΟΚ. Beat that.

3. Τα μέλη του συγκροτήματος έχουν καταπληκτικά αληθινά ονόματα όπως Chris Von Rohr και Fernando Von Arb. Μέχρι κι εγώ θα είχα κάνει καριέρα ροκ σταρ αν λεγόμουν Chris Von Rohr ή Fernando Von Arb.

4. Έχουν γράψει το καλύτερο reggae/metal υβρίδιο όλων των εποχών. Οι Led Zeppelin έβαλαν τον πήχυ ψηλά με το "D'Yer Maker", οι Scorpions προσπάθησαν φιλότιμα με το "Is There Anybody There", αλλά το "Tokyo Nights" των Krokus τα ξεπερνάει όλα. Όλα, σας λέω. Το οποίο "Tokyo Nights", σημειωτέον, συμπεριλήφθηκε σε άλμπουμ με τίτλο "Metal Rendez-Vous", έτσι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

  

5. Ανακάλυψαν τα ριγέ κολάν παντελόνια πάνω-κάτω την ίδια εποχή με τους Iron Maiden. Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται.

6. Και μια που λέμε για Maiden, στο κομμάτι των Krokus "I'm On The Run" του 1982 δεύτερα φωνητικά κάνει κάποιος Bruce Dickinson.

7. Έχουν τραγούδι με τίτλο "Long Stick Goes Boom", ηχητικά καρακλεμμένο από AC/DC, το οποίο περιέχει τους εξής ανυπέρβλητους στίχους: "My stick is tight, my blood is hot / let's do it here, right on the spot". Ένα Νόμπελ στον κύριο παρακαλώ. Α, και το τραγούδι σπέρνει, σοβαρά.

8. Τότε στα 80's κάνανε γούτσου-γούτσου με τη Metal Queen, τη Lee Aaron. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για μια θέση στο Πάνθεον.






9. Ο τραγουδιστής της μπάντας Marc Storace εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το γεγονός ότι μοιάζει με neanderthal, αποδεχόμενος να παίξει το ρόλο ενός neanderthal στο ντεμπούτο του ως ηθοποιός το 2006 στην ταινία "Anuk".

10. Αλλά, κυρίως: Το ακατέβατο δεκάρι "Headhunter" του 1983. Χωρίς ένα filler, με θεϊκές τραγουδάρες όπως το ομώνυμο, ή το μυθικό mid-tempo "Screaming In The Night", ή το riff-άτο "Ready To Burn", ή το μεγαλειώδες 'Night Wolf", ή το ΕΠΟΣ "Russian Winter", αυτό το άλμπουμ εκφράζει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο (με μόνες πιθανές εξαιρέσεις τα "Screaming For Vengeance" και "Restless And Wild" τα οποία, πιστέψτε με, κοιτάζει άφοβα στα μάτια) την κατάσταση του metal στη Γηραιά Ήπειρο σε εκείνο το μικρό χρονικά παράθυρο ανάμεσα στην πτώση του NWOBHM και τη γέννηση του thrash.

H Krokus φλασιά μου ήρθε χάρη στη νέα τους κυκλοφορία, ένα αρκετά διασκεδαστικό άλμπουμ διασκευών με τίτλο "BIG ROCKS". Το αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο γράφει "No fillers, no ballads, no bullshit" - αν είχαν προσθέσει κι ένα "no irony" θα ήταν ακόμα ακριβέστερο, εδώ δεν υπάρχει χώρος για χιπστεριές, οι τύποι φέρνουν στα μέτρα τους classics των The Who, Neil Young, Animals, Queen κλπ. παίζοντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια γιατί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν, κι ας μην αφορούν πλέον σχεδόν κανέναν. Αυτό τους κάνει ακόμα πιο γαμάτους.

Short Attention Span Record Reviews, Jan 2017 Vol. II

AMIRA MEDUNJANIN – Damar
On the follow-up to 2015's excellent “Silk And Stone”, Bosnian singer Medunjanin continues to explore and expand her country’s rich musical sevdah tradition by adding jazz elements from pianist/producer Bojan Z and flamenco flourishes from guitarist Bosko Jovic. Beautiful. (8)

BAND OF HEATHENS – Duende
Folky, roots-rock band experiments with poppier formats, sometimes succeeds. (6)

BLACKIE & THE RODEO KINGS – Kings And Kings
Canadian country/roots rock band releases collaborative album featuring guests such as Rodney Crowell, Eric Church, Raul Malo, Nick Lowe etc. Fun! (7)

DONALD NALLY, THE CROSSING, PRISM QUARTET – Gavin Bryars: The Fifth Century
Bryars is better known for his minimalist work, especially the masterpiece “Jesus’ Blood Never Failed Me Yet”, but this is quite different – haunting choral music written specifically for the wonderful choir heard here and based on a series of mystical poems by Thomas Traherne. By the way, it’s on ECM so you know it has to be good. (8)

HORISONT – About Time
I’ve written a sort of proper review for this in the February issue of Metal Hammer Greece magazine, go out and buy it next week please. (8)

JAPANDROIDS – Near To The Wild Heart Of Life
Do you miss Husker Du? These guys do. I do too. (8)

KROKUS – Big Rocks
I decided to listen to this album of covers in the midst of a nostalgia crisis. It could’ve been worse, it’s 100% dated but at least it rocks like a decent backwoods hard rock jukebox. (6)

PRODIGY – Hegelian Dialectic: The Book Of Revelation
Unfortunately this doesn’t start any fires, nor does it smack up any bitches. (6)

QSP – QSP
Supergroup power-trio consisting of glam rock legends Suzi Quatro, Andy Scott (Sweet) and Don Powell (Slade). The three of them added up are 204 years old but they don’t give up, bless ‘em. (6)

SLEAFORD MODS – English Tapas
Sounds like you’re in the pub and a drunk punk asshole is yelling in your face, so it’s a good Sleaford Mods record. (7)

Short Attention Span Record Reviews, Jan 2017

AARON LEE TASJAN – Silver Tears
From the swampy bayou scream of “Ready To Die” to the psychedelic pop gem “Little Movies”, from the nostalgic country rock of “Memphis Rain” to the jokey loser anthem “Hard Life”, Tasjan mixes is up like a glammier, funnier Sturgill Simpson. Love this! (9)

AFI – AFI (The Blood Album)
I successfully managed to avoid any contact whatsoever with AFI for 20 years. A couple of spins of this unspectacular goth-tinged pop-punk by 40-year olds pretending to be teenagers proves I was probably right. (6)

BANGLES – Ladies And Gentlemen... The Bangles!
Vinyl release of compilation initially released in digital format a couple of years ago, includes all the early stuff before the band got signed to Columbia Records and turned pop, when they still were a kick-ass Paisley Underground-associated garage band. (9)

DROPKICK MURPHYS – 11 Short Stories Of Pain & Glory
Toned down, slower tempos, more real singing rather than the usual beloved “drunks screaming in your face”, lackluster songwriting, overall rather disappointing. At least there’s a fun cover of “You’ll Never Walk Alone”. (6)

GONE IS GONE – Echolocation
Metal supergroup featuring members of Mastodon, At The Drive-In, Queens Of The Stone Age and a soundtrack composer (!). Heavy, ambient and well-executed but going nowhere, really. Includes a Portishead cover. (6)

KATE TEMPEST – Let Them Eat Chaos
Tempest’s spoken word is not exactly hip hop, it’s poetry with beats and it perfectly encapsulates what it’s like to be young and angry in London today. (8)

KLEZMATICS – Apikorsim
Klezmer revivalists still going strong after 30 years of Jewish party tunes and gorgeous melancholic ditties. (8)

NINE INCH NAILS – Not The Actual Events
Short but certainly not sweet, this 21-minute EP is gnarly and aggressive and leaves the listener wanting more. Reznor’s got more stuff coming out in 2017, we’re looking forward. (7)

RUN THE JEWELS – Run The Jewels 3
RTJ drops new album unexpectedly on Christmas day and suddenly makes all year-end “best of” lists obsolete. (9)

RYAN ADAMS – Prisoner
I love “Heartbreaker” and “Gold”, I really like a lot of other stuff this guy has done over the years, but “Prisoner” is a bit boring and lacking in the hooks department. (6)

THE DEVIL MAKES THREE – Redemption & Ruin
Fantastic covers album – the band combines bluegrass, country, Delta blues, rockabilly, ragtime and jug music to transform classics by Muddy Waters, Hank Williams, Robert Johnson, Willie Nelson, Kris Kristofferson, Townes Van Zandt etc. Also featuring A-list guests like Emmylou Harris, Duane Eddy, Tim O’Brien and Jerry Douglas. (8)

THE HOLD STEADY – Boys And Girls In America (Deluxe Edition Reissue)
Because this, now with bonus tracks. (10)

Οι Καλύτεροι Δίσκοι Που Δεν Άκουσες Το 2016

Κάθε χρόνο τα ίδια - επί δώδεκα μήνες ακούς ψυχαναγκαστικά νέες κυκλοφορίες, κρατάς σημειώσεις, κρίνεις, συγκρίνεις και φτιάχνεις την Απόλυτη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Και μετά βλέπεις τις λίστες των άλλων και περιλαμβάνουν πράγματα των οποίων την ύπαρξη αγνοούσες, πέρασαν κάτω από το ραντάρ σου, τα ακούς και παθαίνεις πλάκα και αρχίζεις να βλαστημάς.

Αυτό που ακολουθεί λοιπόν είναι μια σύντομη καταγραφή γαμάτων δίσκων του 2016 που ο Music Geek δεν άκουσε εγκαίρως μέσα στο 2016. Οι δίσκοι προέρχονται κυρίως από ιδιώματα στα οποία δεν θεωρώ εαυτόν ειδικό, πράγμα λογικό καθώς εκεί που γνωρίζω περισσότερα είναι πιο δύσκολο να μου ξεφύγουν σημαντικά πράγματα, και η σειρά είναι αλφαβητική γιατί αν προσπαθήσω να μπω σε διαδικασία να τους βάλω σε σειρά αξιολόγησης θα αρχίσω να σκέφτομαι ποιος είναι αρκετά δυνατός για να αξίζει μία θέση στην επίσημη λίστα, και ποια θα ήταν αυτή η θέση, και θα μου στρίψει τελείως. Εξερευνήστε, αξίζει τον κόπο.

AARON LEE TASJAN - Silver Tears
Ώραια, τώρα που μάθατε όλοι τον Sturgill Simpson πάμε να βρούμε το επόμενο next great thing από το χώρο της country. Λέω "great" που υπονοεί ποιότητα και όχι "big" γιατί το δεύτερο εμπεριέχει το στοιχείο της εμπορικής επιτυχίας και δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Tasjan στα Grammys με χρυσούς δίσκους - όχι γιατί τα τραγούδια του "Silver Tears" δεν είναι κορυφαία, αλλά διότι το σαρδόνιο χιούμορ, το χασικλίδικο attitude και ο σταρχιδισμός του Tasjan μάλλον δεν θα κάτσουν καλά με αυτούς που μοιράζουν βραβεία. Κατά τα άλλα ο Tasjan είναι εξίσου καλός συνθέτης και τραγουδιστής με τον Simpson, εξίσου "αιρετικός" εμπλουτίζοντας τον ήχο του με στοιχεία από άλλες μουσικές, και πιθανότατα καλύτερος κιθαρίστας. Πραγματική αποκάλυψη.

ADIA VICTORIA - Beyond The Bloodhounds
Ένας φοβερός συνδυασμός garage-punk-blues-folk στο ντεμπούτο μιας πιτσιρίκας από το Nashville που εξερευνά θέματα θρησκετικά και φυλετικά, πανανθρώπινα και ταυτόχρονα βαθιά προσωπικά. Περιμένουμε το επόμενο βήμα της με κομμένη την ανάσα.

 

 

ANDERSON .PAAK - Malibu
Μιλώντας για μουσική το 2016, εκτός από χρονιά που χαρακτηρίστηκε από τον θάνατο και την επίδραση αυτού στη δημιουργικότητα, ήταν και η χρονιά απόλυτης κυριαρχίας της μαύρης μουσικής: Beyonce, Solange, Danny Brown, Frank Ocean, Kanye West, A Tribe Called Quest, Childish Gambino ήταν τα ονόματα (ζωντανών) που συζητήθηκαν περισσότερο, και στη λίστα αυτή θα πρέπει μάλλον να προσθέσουμε και τον Anderson .Paak - ανήκει στην ίδια συνομοταξία με τον Kendrick Lamar αλλά είναι πιο 70's funk και δεν rap-άρει μόνο, αλλά τραγουδάει κιόλας επαρκέστατα. Θυμηθείτε το όνομα.

KATE TEMPEST - Let Them Eat Chaos
To spoken word ως ιδίωμα ελλοχεύει παγίδες, οι στίχοι απογυμνωμένοι από τις πιασάρικες ενορχηστρώσεις και τις διασκεδαστικές ρίμες του hip hop απαιτούν την προσήλωση του ακροατή - βασικά είναι μια πιο "δύσκολη" και λιγότερο δημοφιλής μέθοδος έκφρασης, για τους ίδιους λόγους που η ποίηση είναι πιο "δύσκολη" και λιγότερο δημοφιλής από τη λογοτεχνία. Ελάχιστοι είναι αυτοί που επιδίδονται στο σπορ με επιτυχία, ειδικά στην Ευρωπαϊκή πλευρά του Ατλαντικού, όπου τα πλησιέστερα σημεία αναφοράς για το "Let Them Eat Chaos" θα ήταν το ντεμπούτο των Streets και ίσως η Anne Clark. Όπως και να 'χει το φετεινό πέρασμα της Tempest από την ποίηση στη μουσική υπήρξε συναρπαστικό.

KLEZMATICS - Apikorsim
Klezmer λέγεται η παραδοσιακή μουσική των Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης και οι Klezmatics, με έδρα τη Νέα Υόρκη, αναβιώνουν αυτό τον ήχο εδώ και 30 χρόνια. Στο νέο τους άλμπουμ "Apikorsim" (σημαίνει "Αιρετικοί" στα Εβραϊκά) προσθέτουν και πάλι στο ύφος τους στοιχεία τζαζ και βαλκανικής μουσικής με τραγούδια που κινούνται από uptempo χορευτικούς δυναμίτες σε απόλυτα θλιμμένες μπαλάντες που κουβαλούν μέσα τους τον πόνο αιώνων. Εξαιρετικό.

ROKIA TRAORE - Ne So
Μια υπέροχη κυρία από το Mali, κοσμοπολίτισσα κόρη διπλωμάτη που παντρεύει την Δυτικοαφρικανική μουσική παράδοση με "Ευρωπαϊκές" ποπ αναφορές με εξαιρετικά αποτελέσματα. Σε παραγωγή John Parish (PJ Harvey) και με special guest τον Devendra Banhart για bonus hipster points, το "Ne So" θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει τον τίλο του world music album της χρονιάς.

RUN THE JEWELS - Run The Jewels 3
ΟΚ, εδώ δεν ήταν αμέλεια εκ μέρους μου, δεν είναι ότι μου ξέφυγε αυτό, απλά το κυκλοφόρησαν απροειδοποίητα σε ψηφιακή μορφή ανήμερα παραμονή Χριστουγέννων αφού η κανονική λίστα είχε ήδη δημοσιευθεί. Επιπλέον, καθώς η ημερομηνία κυκλοφορίας σε βινύλιο/CD είναι τον Ιανουάριο, ίσως και να μην έχει θέση εδώ αλλά στις λίστες του 2017. Το καλύτερο rap ντουέτο του πλανήτη στο καλύτερο ίσως άλμπουμ της καριέρας του, με καλεσμένους όπως ο Danny Brown (βλ. Λίστα) και ο Kamasi Washington και με φανταστικά/εθιστικά beats & hooks που θα ενθουσιάσουν ακόμα και όσους δεν ακούνε rap.
Υ.Γ. Αλλά είστε σοβαροί;;; Είναι δυνατόν ένα album να κυκλοφορεί ψηφιακά Δεκέμβριο 2016 και συμβατικά Ιανουάριο 2017;;; Σε ποια χρονιά θα το συμπεριλάβουμε δηλαδή εμείς οι ψυχαναγκαστικοί λιστόβιοι;;; Mindfuck.