20 Albums Για Το 2016

Άντε γαμήσου 2016. Άντε γαμήσου. Δεν είναι μόνο ότι φέτος χάσαμε τον David Bowie, τον Prince, τον Leonard Cohen, τον Merle Haggard, τον Alan Vega και τόσους άλλους. Θα πρέπει εξάλλου να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι το rock ‘n’ roll έχει κλείσει τα 62, το heavy metal έχει κλείσει τα 46 άρα οι πρωτοπόροι του κοντεύουν τα 70 ενώ το punk έχει κλείσει τα 40 άρα οι πρωτοπόροι του είναι ήδη εξηντάρηδες: Καθώς όλοι αυτοί οι τύποι επί δεκαετίες δεν έκαναν ακριβώς υγιεινή ζωή, αυτό που συμβαίνει είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο. Το 2017 θα έχουμε τα ίδια ή και χειρότερα, στο τέλος θα μείνουν μόνο ο Keith Richards και η Ζωζώ Σαπουντζάκη.

Το πρόβλημα είναι αλλού – Ο θάνατος ουσιαστικά αποτέλεσε την έμπνευση για αρκετούς από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, τουλάχιστον τρεις της δεκάδας. Φυσικά ούτε αυτό είναι κάτι καινούργιο, ο θάνατος πάντα ενέπνεε τους καλλιτέχνες από αρχαιοτάτων χρόνων, αυτή τη φορά όμως ήταν too close to home που λένε και στο χωριό μου: Άλλο να γράφει ο Ευριπίδης για κόρες μυθικών βασιλιάδων που θυσιάζονται για την πατρίδα ή αγιογράφοι να ζωγραφίζουν Εσταυρωμένους σε τοίχους εκκλησιών, κι άλλο το “Blackstar” όπου ένας από τους ήρωες της εφηβείας σου περιγράφει τη διαδικασία του δικού του επερχόμενου θανάτου τη στιγμή που δικοί σου άνθρωποι παλεύουν με την ίδια ασθένεια, πώς να το κάνουμε.

Εν πάση περιπτώσει, κατά τα άλλα φέτος ήταν μια πολύ καλή χρονιά για το άλμπουμ ως ιδέα: Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άλμπουμ πεθαίνει, ότι όλοι πλέον κάνουν streaming ή παίζουν στο youtube μεμονωμένα τραγούδια, η πραγματικότητα όμως είναι ότι φέτος βγήκαν πολλά εξαιρετικά ΑΛΜΠΟΥΜ, που ακούγονται ολόκληρα και λειτουργούν καλύτερα (ή και αποκλειστικά) ως ενιαίο σύνολο. Ούτε οι αδελφές Knowles, ούτε ο Sturgill Simpson, ούτε οι Drive-By Truckers, ούτε οι μακαρίτες Bowie και Cohen, ούτε πολλοί άλλοι θα μπορούσαν να πουν αυτά τα σημαντικά που είχαν να πουν φέτος μέσα από 1-2 τραγούδια, χρειάζονταν ολόκληρα άλμπουμ, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα διπλά.

Πριν πάμε να δούμε όμως ποια ήταν τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, πάντα σύμφωνα με το εξαιρετικό γούστο και το αλάνθαστο κριτήριο του I Was A Teenage Music Geek, ας δούμε την Εναλλακτική-Λίστα-Με-Τα-Άλμπουμ-Που-Δεν-Είναι-Στη-Λίστα-Αλλά-Θα-Τα-Δείτε-Σίγουρα-Σε-Άλλες-Λίστες. Ο Music Geek λοιπόν ΔΕΝ συμπεριέλαβε στη λίστα του:

• BON IVER διότι αποφάσισα να κηρύξω ανένδοτο στο σιχαμένο πράμα που λέγεται Auto-Tune.
• CAR SEAT HEADREST διότι είναι αναβίωση του κιθαριστικού indie rock τύπου Pavement / Yo La Tengo / Guided By Voices που δεν είχε καταφέρει να με κερδίσει ούτε στην αυθεντική του εκδοχή στα 90’s.
• CHILDISH GAMBINO διότι ναι μεν το άλμπουμ είναι διασκεδαστικό, αλλά στην πραγματικότητα αναμασά πράγματα που ο George Clinton έκανε πριν από 45 χρόνια.
• FRANK OCEAN διότι τελικά ψιλοβαρέθηκα.
• HISS GOLDEN MESSENGER διότι δεν ξέρω γιατί, αν έκανα τη λίστα άλλη μέρα μπορεί αυτό να ήταν στην εικοσάδα και να ήταν έξω οποιοδήποτε από τα άλμπουμ στις θέσεις 16-20 παρακάτω.
• KANYE WEST διότι παραείναι χαοτικό, χύμα, ημιτελές.
• LAMBCHOP διότι είπαμε, αποφάσισα να κηρύξω ανένδοτο στο σιχαμένο πράμα που λέγεται Auto-Tune.
• MARGO PRICE διότι παρόλο που είναι μια χαρά άλμπουμ, θεωρώ πως η σφραγίδα "πρώτη country καλλιτέχνις που υπογράφει στη δισκογραφική του Jack White" οδήγησε αρκετούς δισκοκριτικούς στο να επιδείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.
• METΑLLICA διότι αν το είχαν "μαζέψει" λίγο θα ήταν ακόμα καλύτερο.
• PAUL SIMON διότι πιάσαμε ήδη το quota από υπερήλικες στη φετεινή λίστα και δεν χώραγε άλλος.
• PJ HARVEY διότι το φετεινό της είναι το χειρότερο της σπουδαίας καριέρας της.
• RADIOHEAD διότι, καλώς ή κακώς, τελικά φέτος άκουσα περισσότερες φορές και το “The Bends” και το “OK Computer” από το “A Moon Shaped Pool”.
• ROLLING STONES διότι διασκευές.
• ΤΗΕ LAST SHADOW PUPPETS διότι δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι το όνομά τους στα Ελληνικά μπορεί να μεταφραστεί και ως «οι τελευταίοι καραγκιόζηδες».
• ZEAL & ARDOR διότι παρόλο που βρήκα τις ιδέες του εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και πολύ διασκεδαστικές, το drum machine τελικά το κάνει να ακούγεται ερασιτεχνικό σαν demo. Αν βρει έναν παιχταρά ντράμερ, σαν αυτόν των Liturgy ας πούμε, την επόμενη φορά θα κάνει παπάδες.

ΟΚ λοιπόν, έφτασε η στιγμή και για τη Λίστα: Τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, ανεξαρτήτως μουσικού ιδιώματος. Έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνήσετε με τις επιλογές μου, καθώς κι εγώ ενδέχεται αύριο να διαφωνήσω με τις σημερινές επιλογές μου.
 
20. KYLE CRAFT – Dolls Of Highland
Τη χρονιά που χάσαμε τον Bowie, ο πιο αναπάντεχος φόρος τιμής ήρθε από ένα outsider βλαχαδερό που ξεφύτρωσε από το πουθενά: Ο Kyle Craft ακούγεται σαν Ziggy Stardust από τη Louisiana και χωρίς να απαρνιέται τις αμιγώς southern ρίζες του πατάει ξεδιάντροπα στη glam rock περίοδο του Bowie, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά με τους χαρακτήρες που περιγράφει. Παρακμιακή λαμέ ατμόσφαιρα και τραγουδάρες, μάλλον το κορυφαίο ντεμπούτο της χρονιάς.

 

19. KVELERTAK – Nattesferd
Κομμένες οι βλακείες περί black metal, ΟΚ; Rock ‘n’ roll παίζουν οι άνθρωποι. Το “Nattesferd” είναι πρώτου βαθμού συγγενής των Motorhead, των Turbonegro και των Van Halen, ενώ η όποια σχέση με τους Immortal ή τους Mayhem είναι πολύ μακρινή και εξ αγχιστείας. Δεν ξέρω γρι Νορβηγικά αλλά δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν μάθω ότι όλα αυτά τα τραγούδια μιλάνε για την αίσθηση του να οδηγάς ένα κάμπριο νύχτα στη λεωφόρο με μια ξανθιά στο κάθισμα του συνοδηγού, τους μπάτσους στο κατόπι σου και τον Όντιν προστάτη-άγγελο καθώς κατευθύνεσαι προς ένα άγριο πάρτι στο εξοχικό του Σατανά.

18. BEACH SLANG – A Loud Bash Of Teenage Feelings
Ο James Alex είναι ένας έφηβος 42 ετών. Αφελώς πιστεύει ακόμα ότι το rock ‘n’ roll σώζει ζωές και ευτυχώς κανείς δεν τον έχει ενημερώσει ότι αυτά είναι μαλακίες, ειδικεύεται στο να γράφει και να τραγουδάει έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο κομματιού που δίνει στους έφηβους ακροατές του τσιτάτα για τατουάζ και στους ενήλικες ακροατές του μια γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας για τα χαμένα τους νιάτα, και ατενίζει τον Bruce Springsteen του “Born To Run” μέσα από ένα punk πρίσμα φορώντας κονκάρδες Replacements και Big Star. Αγαπώ τον James Alex.

17. A TRIBE CALLED QUEST – We Got It From Here, Thank You 4 Your Service
Δεν είναι εύκολο να κάνεις comeback 18 χρόνια μετά την τελευταία σου εμφάνιση αν είχες status πρωτοπόρου κάποτε – οι προσδοκίες κατά κανόνα παραείναι υψηλές για να τις εκπληρώσεις. Οι ATCQ όμως τα κατάφεραν: Εδώ έχουμε ένα album που στηρίζεται μεν στην κλασική 90’s συνταγή τους παντρεύοντας το East Coast hip hop με την τζαζ, καταφέρνει όμως να ακούγεται φρέσκο και καινοτόμο δύο δεκαετίες και έναν Kendrick Lamar αργότερα, και κυρίως περιέχει υπέροχα κομμάτια. Έξτρα πόντοι για το τρελό χώσιμο στον Τραμπ. 

16. SOLANGE – A Seat At The Table
Η μικρή αδελφή της Beyonce δεν είναι πια μικρή. Επίσης δεν είναι απλώς "αυτή που έδειρε τον γαμπρό της τον Jay-Z μέσα στο ασανσέρ". Είναι καιρός να την αντιμετωπίσουμε σοβαρά για την καλλιτεχνική της αξία και το τρίτο προσωπικό της album αποτελεί αδιάσειστο επιχείρημα – ένα soul/r’n’b κομψοτέχνημα όπου η Solange Knowles έχει γράψει ή συν-γράψει όλα τα τραγούδια και τα οποία περιστρέφονται γύρω από μια κοινή θεματική: Το τι σημαίνει να είσαι έγχρωμη γυναίκα στις ΗΠΑ σήμερα. Αέρινες μελωδίες, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και στίχοι που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, αν όλη η ποπ ήταν τόσο καλή θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς ροκ.

15. GOJIRA – Magma
O Joe Duplantier δίνει πλέον μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία, δεν ουρλιάζει μόνο αλλά τραγουδάει "συμβατικά" κιόλας, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι το “Magma” περιέχει λιγότερη οργή ή πόνο από τις προηγούμενες δουλειές των Gojira – το αντίθετο μάλλον. Επιπλέον, οι νέες συνθέσεις τους διαθέτουν μια επική χροιά και επιβεβαιώνουν το status των Γάλλων ως μια από τις κορυφαίες metal μπάντες σήμερα, στο ίδιο επίπεδο με τους Mastodon για παράδειγμα, ενώ το drumming του Mario Duplantier είναι κυριολεκτικά για σεμινάριο. Σπουδαίος δίσκος.   

14. NOURA MINT SEYMALI – Arbina
H μουσική παράδοση της Μαυριτανίας αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από την οικογένεια Seymali: O πατέρας της Noura έχει γράψει τον εθνικό ύμνο της χώρας, η μητέρα της ήταν γνωστή ως "η ντίβα της ερήμου" και ο σύζυγος της (και μέλος της μπάντας της, μαζί με μια φοβερή rhythm section) είναι ένας εξαίρετος κιθαρίστας που φιλτράρει τις τεχνικές του Jimi Hendrix μέσα από αλλόκοτες δυτικοαφρικανικές κλίμακες. Η ίδια η Noura είναι μια griot, φωνάρα και βιρτουόζος μιας εννιάχορδης λύρας που λέγεται ardin και στο “Arbina” παρουσιάζεται έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο με ένα άκρως εθιστικό κράμα από desert blues, funk, dub, αμανέδες, trance και ψυχεδέλεια. Τι κι αν φοράει μαντήλα, η Noura είναι πιο ροκ από εσένα.

13. STURGILL SIMPSON – A Sailor's Guide to Earth
Δεν είναι εύκολο να έχεις στάτους Μεσσία σε οποιοδήποτε μουσικό ιδίωμα και οι απαιτήσεις από τον Simpson μετά το “Metamodern Sounds In Country Music” του 2014 είχαν ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη. Στα παπάρια του όμως: Αντί να συνεχίσει με το acid trip των ψυχεδελικών εξερευνήσεων του προηγούμενου άλμπουμ σε μια προσπάθεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτές ο Simpson κάνει στροφή 180 μοιρών (ή 360 μοιρών, θα έλεγα αν ήμουν ο Τσίπρας), πειραματίζεται με νέα ηχοχρώματα, θυμάται τη 60’s soul της Stax Records, διασκευάζει Nirvana και δημιουργεί τον πλέον πολυποίκιλο (και καλύτερο) country δίσκο του 2016.

12. VEKTOR – Terminal Redux
Άλμπουμ ειδικού ενδιαφέροντος αφού όποιος δεν είναι οπαδός του technothrash δεν ξέρει καν τι στο διάολο σημαίνει “technothrash”. Όπως και να ‘χει οι Vektor δεν έχουν καν ανταγωνισμό σε αυτό που κάνουν και βάζοντας το “Terminal Redux” να παίζει, στην αρχή μπορεί μεν να κολλάς στον τοίχο από το ανελέητο κοπάνημα και τις εναλλαγές των χεβιμεταλλικών riffs, αλλά εκεί γύρω στο έβδομο λεπτό όταν μπαίνει αυτό το κουλό "ο-ε-ο-ε-ο-ε-ο-α-ι-α-ι-α" συνειδητοποιείς ότι εδώ παίζει κάτι πολύ βαθύτερο από απλή, αγνή, πορωτική καφρίλα.

11. DANNY BROWN – Atrocity Exhibition
Ο τίτλος δανεισμένος από Joy Division δεν είναι τυχαίος και ο ίδιος ο Brown έχει δηλώσει ότι αυτή τη φορά άντλησε την έμπνευσή του από πηγές τόσο διαφορετικές όσο o Raekwon, οι Talking Heads,  η πρώιμη Bjork και το “Toxicity”: Στο τρίτο του άλμπουμ ο rapper από το Detroit χρησιμοποιεί μια εξαιρετικά πλούσια παλέτα ηχοχρωμάτων πάνω στην οποία ξεδιπλώνει τις άρρωστες ρίμες του με ζηλευτή ευφράδεια, στεκόμενος ως ίσος προς ίσο απέναντι σε εκλεκτούς guests όπως ο Kendrick Lamar.

 

10. SWANS – The Glowing Man
Ολοκληρώνοντας την τριλογία που ξεκίνησε με το “The Seer” και συνεχίστηκε με το “To Be Kind” οι Swans μας εγκαταλείπουν, τουλάχιστον με τη σημερινή τους μορφή, και μας προσφέρουν οι ίδιοι το μνημειώδες soundtrack του αποχαιρετιστήριου πάρτι που τους αξίζει: Μιας παγανιστικής γιορτής όπου όλοι γυμνοί υπό την επήρρεια παραισθησιογόνων μανιταριών και πασαλειμμένοι με λάσπες χορεύουν γύρω από μια μεγάλη φωτιά στην οποία καίγονται flat-screen τηλεοράσεις, θρησκευτικά σύμβολα, και φωτογραφίες του ζεύγους Πατούλη από διακοπές στη Μύκονο.

9. SAVAGES – Adore Life
Βρίσκοντας την τέλεια ισορροπία μεταξύ στυλ και ουσίας το hip Λονδρέζικο post-punk κουαρτέτο εδώ κάνει την υπέρβασή του. Οι δεδομένες επιρροές από Siouxsie και Joy Division εμπλουτίζονται πλέον με στοιχεία που ξεκινούν από την PJ Harvey και φτάνουν μέχρι τους Swans και επιπλέον διαθέτουν χαρισματική τραγουδίστρια με άφθονο sex appeal, μια απίστευτη ντραμάρα, και μπόλικα μαύρα T-shirts. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

8. DILLINGER ESCAPE PLAN – Dissociation
Από το 1999 όταν το “Calculating Infinity” έσκασε από το πουθενά πάνω στα ανυποψίαστα κεφάλια μας, οι Dillinger Escape Plan δεν έχουν σταματήσει να μας γαμάνε το μυαλό και να σπρώχνουν τον σκληρό ήχο πέρα από τα όριά του. Το “Dissociation” μάλλον είναι ο τελευταίος τους δίσκος πριν να το διαλύσουν και πιθανότατα είναι και ο καλύτερός τους, ή τουλάχιστον ο πιο ολοκληρωμένος, με τον Puciato να δίνει την ερμηνεία της ζωής του κινούμενος με χαρακτηριστική άνεση από απάνθρωπα ουρλιαχτά σε μελωδικά περάσματα ενώ η μπάντα από πίσω παίζει τα άπαιχτα. Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνουν πίσω τους, τουλάχιστον στο πιο psycho άκρο του χεβιμεταλικού φάσματος.

7. BEYONCE – Lemonade
Πραγματικά δε με νοιάζει καθόλου αν το “Lemonade” είναι μία ευθεία επίθεση της Beyonce κατά του συζύγου της για τα υποτιθέμενα κέρατα που της έχει φορέσει, ή αν απλά σχεδιάστηκε να δείχνει ως κάτι τέτοιο για λόγους hype. Προτιμώ να το αντιμετωπίζω ως ένα concept album γύρω από την απιστία και τη θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία και να επικεντρώνομαι στα τραγούδια που είναι πραγματικά εξαιρετικά – συμπεριλαμβανομένων πειραμάτων γενναίων για μια pop ντίβα αυτού του βεληνεκούς, όπως το σκληρό ροκ “Don’t Hurt Yourself” με τη συμμετοχή του Jack White και το Americana/country “Daddy Lessons”.

 6. LEONARD COHEN – You Want It Darker
Δεν χρειαζόταν καν να προηγηθεί το αντίο του Bowie για να καταλάβει κανείς ότι ο Cohen μας αποχαιρετούσε με το “You Want It Darker”, το καλύτερο άλμπουμ του από το “I’m Your Man” του ’88 κι έπειτα. “I’m ready my Lord” είναι ο στίχος-κλειδί στο ομώνυμο τραγούδι, “I’m leaving the table, I’m out of the game” ξεκινάει ένα άλλο, “I’m traveling light, it’s au revoir” λίγο παρακάτω, ΟΚ το πιάσαμε το υπονοούμενο. Αναμενόμενο άλλωστε, για τι άλλο να τραγουδήσει κανείς στα 82 του; Αυτό όμως που κάνει το “You Want It Darker” να ξεχωρίζει είναι η λιτότητα των  ενορχηστρώσεων η οποία επιτρέπει στην απόγνωση που χαρακτηρίζει αυτά τα τραγούδια να αναδειχθεί σε όλο της το μεγαλείο και να χαράξει ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη σου ακόμα και μετά την επιβεβαίωση των φόβων σου. It can’t get any darker.

5. DAVID BOWIE – Blackstar
Tony Visconti – Υπόλοιπο Σύμπαν 1-0. Είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για την ιδιοφυία του Bowie και το πώς μετέτρεψε ακόμα και το θάνατό του σε έργο τέχνης, έχεις σκεφτεί όμως το ρόλο που έπαιξε ο Visconti σ’αυτή την ιστορία; Ο έμπιστος κολλητός και συνοδοιπόρος, πάντοτε διαθέσιμος κάθε φορά που το εκάστοτε όραμα του Bowie κούμπωνε με τα δικά του ταλέντα, πάντοτε συγχωρώντας τις "απιστίες" του επιστήθιου φίλου με άλλους παραγωγούς όπως o Ken Scott, o Eno, o Nile Rodgers, o David Richards ή o Reeves Gabrels, κλήθηκε να υλοποιήσει ένα εξωγήινο άλμπουμ υπό άκρα μυστικότητα όντας ο μόνος που γνώριζε την αλήθεια για την υγεία του Bowie, κουβαλώντας σιωπηλά αυτή την τρομερή γνώση μέχρι το τέλος. Τούτο το αριστούργημα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν.

4. DRIVE-BY TRUCKERS – American Band
Εσύ πώς φαντάζεσαι ότι ηχεί ένας δίσκος που τιτλοφορείται “American Band” κι έχει μια σημαία μεσίστια στο εξώφυλλο; Να σου πω εγώ: Πολλές κιθάρες που καλύπτουν όλο το φάσμα από τους Rolling Stones μέχρι τον Neil Young (που κανένας από τους δύο δεν είναι “American”, οι μεν Βρετανοί και ο δε Καναδός αλλά δεν πειράζει), μελωδίες και storytelling που γεφυρώνουν τον Springsteen με τους Pearl Jam, επιρροές country και όλα αυτά να καταλήγουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα που θυμίζει περισσότερο μια southern rock εκδοχή του (αποφοίτου των Truckers) Jason Isbell παρά ο,τιδήποτε άλλο. Επίσης, έντονα πολιτικοποιημένος σε χρονιά εκλογών και ρισκάροντας να αποξενώσει μέρος του (Νοτίου και «Νοτίου») κοινού της μπάντας με τραγούδια υπέρ των μεταναστών και του κινήματος Black Lives Matter. Μια κραυγή αγωνίας που πρέπει να ακουστεί, για έναν κόσμο που πάει στο διάολο.

3. ESPERANZA SPALDING – Emily’s D+Evolution
Tony Visconti – Υπόλοιπο Σύμπαν 2-0. Άλλη μια παραγωγή του Visconti μέσα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αυτή τη φορά παραλαμβάνει μια ταλαντούχα jazz μπασίστρια/τραγουδίστρια και τη βοηθά να ξεδιπλώσει τις ιδέες της σε άλλα επίπεδα, από το α-λα Living Colour στριφνό proggy funk metal του “Good Lava” στο Kurt-Weill-in-Broadway “I Want It Now” και από το “Change Us” με τους Hendrix απόηχους στην ποιητική και αρμονικά απρόβλεπτη pop των “Unconditional Love” και “Judas” που ακούγονται σαν η Kate Bush να συνεργάζεται με τον Jaco Pastorius ή κάτι τέτοιο – με τη διαφορά ότι η Spalding είναι ΚΑΙ η Bush ΚΑΙ ο Pastorius ταυτόχρονα.

Short Attention Span Record Reviews, Dec 2016

A TRIBE CALLED QUEST – We Got It From Here, Thank You 4 Your Service
Swan song by jazz-rap pioneers, a highly political anti-Trump funky double album. (8)

ASH BORER – The Irrepassable Gate
This one’s released on Profound Lore Records so you already know it sounds like you’re trapped inside a coffin and being buried alive in some forest or something. (7)

CHILDISH GAMBINO – Awaken, My Love!
Fun to listen to anyway, but the best thing about this album is that Donald Glover might hopefully lead some young people into discovering Funkadelic and other great 70’s funk/soul artists. (8)

COASTERS – The Complete Singles A’s & B’s, 1954-62
The most complete of literally dozens of Coasters compilations out there, the perfect Christmas present for every early rock ‘n’ roll/doo-wop aficionado. (10)

ENUFF Z’NUFF – Clowns Lounge
Unfairly labeled as hair metal back in the day, Enuff Z’Nuff basically always was a power-pop band in the Cheap Trick vein. This album features mostly archival recordings from 1988-89 and some fantastic songwriting. (8)

GARTH BROOKS – Gunslinger
The Music Geek’s friends know that I’ve become quite the country fan in the last few years but it wasn’t thanks to albums like Brooks’ latest – this is pedestrian, boring paint-by-numbers stuff, no fire in the belly. (5)

HORSE – For Twisted Minds Only (Reissue)
Rise Above Records does it again with rare UK proto-metal gem from 1970, officially re-released for the first time. Great booklet. (8)

JOHN LEGEND – Darkness And Light
First of all, that stage name is highly annoying. Second, he ain’t no D’Angelo – this is well-produced, competent soul/r’n’b but ultimately disposable. (7)

KAIA KATER – Nine Pin
22-year old Canadian folkie takes us through the Appalachian music tradition and sounds surprisingly genuine on her debut. Watch out for this one. (7)

MOS GENERATOR – Abyssinia
Better than 93.5% of all stoner rock bands out there. Slightly proggier too. (7)

ROLLING STONES – Blue & Lonesome
Featuring just covers of obscure blues tunes, this is the most exciting Stones album since 1981’s “Tattoo You”. (8)

Short Attention Span Record Reviews, Nov 2016 Vol.II

ANTAEUS – Condemnation
In-your-face, relentless blastbeaten black/death metal, no trendy shit, no holds barred, only for the sick. (8)

BALKAN BEAT BOX – Shout It Out
Danceable Jewish/Eastern European/dub musical hybrid by Firewater & Gogol Bordello musical collaborators. (7)

CHELLE ROSE – Blue Ridge Blood
You don’t mess around with this tough Tennessee chick, she sounds like she’s actually chewing you right now and is about to spit you out. (7)

LAMBCHOP – FLOTUS
Writes a couple of decent tunes but ruins them with that fucking Auto-Tune shit all over the vocals, adds some filler, makes hipster critics go ecstatic for some reason. (6)

METALLICA – Hardwired… To Self-Destruct
For a band that knows it passed the point where its past will always be more important than its future 20+ years ago, this is a fine album. (8)

MIRANDA LAMBERT – The Weight Of These Wings
Ambitious double album by Lambert, arguably country music’s biggest contemporary female star since Taylor Swift went pop. It’s her break-up record and it’s beautiful. (8)

NAIM AMOR & JOHN CONVERTINO – The Western Suite And The Siesta Songs
Not so much actual songs but more like musical vignettes with a distinctly spaghetti western flavor, from Calexico drummer and French-born Calexico friend. (7)

OTROS AIRES – Perfect Tango
I first discovered this band on a trip to Argentina in the 00’s when electrotango was all the rage and I quite liked them back in the day, but their sound hasn’t aged well. (6)

SOLANGE – A Seat At The Table
The younger Knowles releases stunning, brave R&B album addressing issues of race, gender and empowerment with aural nods to classic 70’s soul. This is not “Beyonce’s kid sister”, this is Solange. This is better than Frank Ocean’s album. (8)

SPIRITUS MORTIS – The Year Is One
Doom metal. The best riffs ever. Really annoying vocals. (7)

SUPERJOINT – Caught Up In The Gears Of Application
Competent, aggressive sludgy hardcore from Anselmo’s other other band. (7)

THE HOLD STEADY – Almost Killed Me/Separation Sunday (Remastered Deluxe Editions)
I’ve said it again and again that this is the greatest rock band of their generation. If you missed them the first time around, their first two albums were just re-released with bonus tracks. (8) / (8)

THE PACK A.D. – Positive Thinking
Canadian female garage rock duo blend White Stripes-style enthusiasm with Nirvanaesque melodies. (7)

UMPHREY’S McGEE – Zonkey
Prog band has fun with mashup album blending Radiohead with Beck and Phil Collins, Metallica with Gorillaz, Motorhead with Ween, Ted Nugent with the Beastie Boys etc. And it works! (8) 

VARIOUS ARTISTS – Rockabye Baby! Lullaby Renditions Of Iron Maiden
It’s funny for about two songs. (5)

Short Attention Span Record Reviews, Nov 2016

THE LOUDER STUFF

ADMIRAL SIR CLOUDESLEY SHOVELL – Keep It Greasy!
I played this back-to-back with a compilation titled “I’m A Freak Baby: A Journey Through British Heavy Psych And Hard Rock Underground Scene 1968-72”, and couldn’t tell the difference. (8)

CROWBAR – The Serpent Only Lies
Crushingly heavy sludge/doom, no surprises. (7)

DEATHSPELL OMEGA – The Synarchy Of Molten Bones
The sound of demons unleashed from the fiery depths of hell ripping your flesh to shreds. (8)

KORN – The Serenity Of Suffering
Maybe it’s a generational thing but I never managed to fully appreciate what these guys do. That being said, this is probably the heaviest Korn record ever and it’s actually listenable. (7)

MOBY & THE VOID PACIFIC CHOIR – These Systems Are Failing
20 years after “Animal Rights” Moby revisits his punk rock side with an album chock-full of relentless drum machine beat programming, distorted guitars, old-school synths and gang vocals. (7)

PELANDER – Time
https://www.youtube.com/watch?v=8V_hCqO6UQs (6)

TESTAMENT – Brotherhood Of The Snake
With Hoglan-DiGiorgio-Skolnick in the fold Testament have completed the circle to become THE sanctuary for unemployed thrash metal virtuosos and with their best line-up ever they release another high-class album. (8)

ULCERATE – Shrines Of Paralysis
Cataclysmic, dissonant technical death metal makes for truly uneasy listening. (7)

Ψ.Χ. – Το Φως Το Αληθινό
Part of the appeal is trying to figure out if this is funny or scary. (7)


THE OTHER STUFF

ALEJANDRO ESCOVEDO – Burn Something Beautiful
What is this guy? Is he alternative rock? Is he country/americana? He’s collaborated with Ryan Adams, Tony Visconti and Chuck Prophet, he’s Sheila E.’s uncle, his backing band on this album includes REM’s Peter Buck and assorted members of the Young Fresh Fellows, the Decemberists and the Fastbacks. Oh yeah, and this rules. (8)

DEFUNKT – Live At Channel Zero
Underground sexagenarian jazz/funk/punk heroes and major influence on the Red Hot Chili Peppers and Living Colour still kick it on live album. (7)

KACEY MUSGRAVES – A Very Kacey Christmas
The only Christmas album you’ll need this year is by country music’s nerdy semi-star Musgraves – some standards wonderfully executed, some originals that deserve to become standards, some fun weird cover choices (Alvin & the Chipmunks, Gayla Peevey’s 1953 novelty track “I Want A Hippopotamus For Christmas”), and a reggae duet with Willie Nelson. (8)

LEONARD COHEN – You Want It Darker
He’s 82 and he sounds like he’s saying goodbye, with his best album in decades no less. (9)

MAVERICKS – All Night Live Vol. 1
Picture the best poolside party ever – you’re in Miami and there’s an awesome live band playing a kind of wild, kick-ass rockabilly/country/latin/ska hybrid, it’s 1:00am and you’re drinking margaritas and dancing the night away with a gorgeous Mexican girl who whispers in your ear that she likes you. The Mavericks are that band. (8)

MIKE DOUGHTY – The Heart Watches While the Brain Burns
Soul Coughing mainman moves from New York to Memphis and this reflects on his sound, now more singery-songwritery than hipstery. (7)

NOURA MINT SEYMALI – Arbina
Gritty kick-ass desert funk from Mauritanian songstress on what is possibly the World Music album of the year. (8)

PAOLO FRESU & OMAR SOSA – Eros
Sardinian trumpeter Fresu is obviously a Miles Davis disciple but seasons his jazz with a distinctly Mediterranean twist. “Eros” is a collaboration with Cuban pianist Sosa and a nice after-hours soundtrack. The centerpiece of the album is a fantastic cover of Massive Attack’s “Teardrop” featuring Natacha Atlas. (7)

SARAH McLACHLAN – Wonderland
 Sorry Sarah, I love you but Kacey’s Christmas album is much better than this sentimental fodder. (6)

VARIOUS ARTISTS – Lazarus (Original Cast Recording)
 Bowie classics re-imagined as Broadway musical and sung by theater pros for a sequel to “The Man Who Fell To Earth”. Also includes the master’s own last recordings, three unreleased tracks from the “Blackstar” sessions. (8)
 

Short Attention Span Record Reviews, Oct 2016

 THE LOUDER STUFF

BRANT BJORK – Tao Of The Devil
Warning: This album will cause your bong to spontaneously combust. (7)

CANDIRIA – While They Were Sleeping
An offspring of New York’s early 90’s hardcore scene and best known for flawlessly incorporating free jazz elements into their sonic mayhem, Candiria return with fascinating proggy concept album. Frontman Carley Coma is particularly impressive on this one, showcasing a vocal range to rival Mike Patton’s. (8)

DILLINGER ESCAPE PLAN – Dissociation
DEP say farewell with another strong effort, a schizo album mapping out their progress from “Calculating Infinity” onwards and pushing metal’s technical limits to the extreme. (8)

EVERY TIME I DIE – Low Teens
Metalcore veterans sound chaotic and fun as usual. One for the mosh pit. (8)

GREEN DAY – Revolution Radio
Green Day’s in top form on this one, an explosive pop-punk gem that manages to channel The Who via the usual suspects Ramones/Clash/Buzzcocks. (8)

KHEMMIS – Hunted
Second album by solid traditional epic doom metal band firmly rooted in the Candlemass tradition. (8)

MESHUGGAH – The Violent Sleep of Reason
If metal was a high-security prison, every djent band would be Meshuggah’s bitch. (8)

OPETH – Sorceress
Adding quite a bit of British psych-folk to their post-2010 progressive rock sound and allowing the metal to slowly creep back in, Opeth come up with a strong album. I still sort of miss the growls though. (8)

PALLBEARER – Fear And Fury
Short and sweet EP featuring one new song and a couple of covers (Black Sabbath’s “Over And Over” and Type O Negative’s “Love You To Death”, both duly nailed). (8)

TEMPLE OF THE DOG – Temple Of The Dog (25th Anniversary Reissue)
Legendary, hard to find one-off album by Seattle supergroup (call them Pearl Garden or Soundjam) re-released with extra goodies. It’s fucking awesome. (10)

VARIOUS ARTISTS – I’m A Freak Baby: A Journey Through The British Heavy Psych And Hard Rock Underground Scene 1968-72
The title of this 3-CD set is self-explanatory. Fantastic edition, great booklet, basically what you get is a handful of hits (Deep Purple, Uriah Heep, “Brontosaurus”, “Race With The Devil”, the original “Green Manalishi”) plus a whole bunch of bands you’ve never heard before or you’d forgotten they ever existed, including but not limited to Hellmet (not Helmet), The Kult (not The Cult), Skid Row (not “the” Skid Row) and The Iron Maiden (not the The-less Iron Maiden). (10)

WATCHTOWER – Concepts Of Math Book One
Christ, it’s been 27 years since “Control And Resistance”? Any of those who bought that one (i.e. practically nobody) still alive will love this EP. For the rest of you youngsters let’s just say if you like Protest The Hero and/or Dillinger Escape Plan then you should probably check this one out. (8)


THE OTHER STUFF

BON IVER – 22, A Million
Just when you decide you don’t get this pretentious bearded pop futurism hipster shit, a song like “8 (Circle)” comes along and makes you seriously reconsider. (8)

BRENT COBB – Shine On Rainy Day
He’s the cousin of Nashville producer du jour Dave Cobb (who lends a helping hand here) but sounds like the long lost son of Kris Kristofferson. (8)

DANNY BROWN – Atrocity Exhibition
Quite possibly the best rap album of the year, and as dark and claustrophobic as you’d expect from an album named after a Joy Division song. (8)

DRIVE-BY TRUCKERS – American Band
Exactly what an American band should sound like, at least one from a southern state. (9)

GOAT – Requiem
This is Goat’s “folk” album, i.e. they’ve added pan flutes to the expected afrobeat/krautrock/Funkadelic freakout madness. Fucking pan flutes. (7)

GRUMBLING FUR – Furfour
UK psychedelic pop studio masters release highly enjoyable fourth album. By the way one of these guys has also been playing with the likes of Ulver and SunnO)))) for the past 6-7 years. (8)

HISS GOLDEN MESSENGER – Heart Like A Levee
Country rock as re-imagined by someone like Van Morrison. (8)

MARISSA NADLER – Bury Your Name EP
Marissa still does her gothic folk chanteuse thing on companion EP to album released earlier this year. (7)

NORAH JONES – Day Breaks
Jones returns to her jazz roots, records with Wayne Shorter and John Patitucci, creates what is quite possibly her strongest record to date. (8)

TODD SNIDER – Eastside Bulldog
Ten fun throwaway rock ‘n’ roll tunes flying by in 26 minutes. Great party album but you’re probably better off checking out Snider’s Hard Working Americans album, also out in 2016. (7)

Short Attention Span Record Reviews, Sep. 2016 Vol. 2

AGAINST ME! – Shape Shift With Me
Probably their catchiest album to date “Shape Shift With Me” completes the band’s transformation to pop-punk juggernaut but lacks its predecessor’s sense of urgency. (7)

BEACH SLANG – A Loud Bash 0f Teenage Feelings
Y'all know I’m an Against Me! fan but THIS is the superior punk record of the month. (8)

THE BELLRAYS – Covers
The best live band in the universe releases covers EP, probably a good idea since their own material has been a bit hit-and-miss after losing genius songwriter Tony Fate. Explosive versions of tunes by Cheap Trick, AC/DC, Led Zep, The Seeds, Black Sabbath and Stevie Wonder. (8)

BRUCE SPRINGSTEEN – Chapter And Verse
An audio companion to Springsteen’s autobiography chronicling his career from 1966 garage bands to 2012’s “Wrecking Ball”, it sounds more personal than a “greatest hits”-type thing and includes 5 unreleased early tracks. (8)

GIRAFFE TONGUE ORCHESTRA – Broken Lines
Supergroup including members of Mastodon, Dillinger Escape Plan, Alice In Chains and the Mars Volta. Don’t get too excited. (7)

GHOST – Popestar
Swedish saviors of heavy metal explore their inner (desmond) child on lead track, fill the rest of EP with predictably provocative covers of songs by Echo & The Bunnymen, Eurythmics etc. (8)

HANDSOME FAMILY – Unseen
Husband and wife duo best known for providing the theme song to True Detective’s Season 1 return with 10th album. Nice, not great. (7)

MOMUS – Public Intellectual: An Anthology, 1986-2016
At this point I could tell you a story about a certain strange week of my life that had Momus as its soundtrack, but the statute of limitations hasn’t expired yet. So instead I recommend you get this excellent 3-CD compilation of quirky songs by the smartest, most literate, most British pop artist you’ve never heard of. The liner notes by Momus himself are a delight too. (9)

MY CHEMICAL ROMANCE – The Black Parade: Living With Ghosts
10th anniversary edition including demos, rarities and outtakes. The extra stuff is not particularly impressive but if you don’t already have the proper album, what are you waiting for? (10)

NEUROSIS – Fires Within Fires
Theoretically a doom metal band but coming across much more like Swans than Black Sabbath, Neurosis unleash yet another apocalyptic tsunami of heaviness. (8)

THE SWORD – Low Country
Not too exciting acoustic version of their “High Country” album. (6)

TEEBEE – TeeBee Archives
Norwegian drum & bass producer compiles 13 of his hard-to-find tracks from 2000-2005. This is excellent, dark stuff and if you like this then you should check out his turn-of-the century masterpiece album “Black Science Labs”. (8)

TESSERACT – Errai
Unnecessary remake of 4 songs from “Polaris” re-imagined as Steven Wilson outtakes. (6)

VARIOUS – Rock Sound Presents: The Black Parade Tribute
The obvious choices for a My Chemical Romance tribute (Escape The Fate, Crown The Empire, Against The Current, Asking Alexandria etc.) cover you-know-which album in its entirety, slightly embarrass themselves. (5)

Angry Young Men With Skinny Ties

Αν σου πω "70's - μουσική!", τι θα σκεφτείς; Αναλόγως του ποιος είσαι η ενστικτώδης απάντησή σου μάλλον θα είναι κάτι σχετικό με progressive rock, disco, punk ή hard rock, σίγουρα πάντως δεν θα είναι "nerds με σακάκια και στενές γραβάτες". Και όμως, φίλε αναγνώστη, εκεί γύρω στο 1978-79, άντε 1980, ένα μάτσο τύποι που έμοιαζαν στον φύτουλα που ήταν απουσιολόγος στη Β' Λυκείου και που μια φορά μετά από bullying έπαθε βίαιη υστερική κρίση κι έσπασε το κεφάλι του νταή της τάξης με μια καρέκλα στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο, έφτιαχναν μερικές από τις πιο συναρπαστικές μουσικές του 20ου αιώνα.

Δεν είμαι καν σίγουρος αν μπορεί να τους γκρουπάρει κάποιος κάτω από την ίδια ταμπέλα όλους αυτούς παρά τα κοινά ηχητικά και στυλιστικά χαρακτηριστικά τους, θα κάνω όμως μια προσπάθεια κι ελπίζω να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Στη χειρότερη περίπτωση απλά αγνοείστε τις μπούρδες που γράφω και δείτε τα βιντεάκια, πιστεύω πως θα εκτιμήσετε τις τραγουδάρες.

Υποθέτω ότι οι ρίζες αυτού του ήχου που έχω στο μυαλό μου βρίσκονται στο Βρετανικό pub rock και σε μπάντες όπως οι Dr. Feelgood που προηγήθηκαν του punk και του έδωσαν τα φώτα. Οι Dr. Feelgood λοιπόν του μακαρίτη Lee Brilleaux και του σχεδόν μακαρίτη Wilko Johnson από το 1974 κιόλας ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα από τους μακρυμάλληδες μετα-hippies παίζοντας με πρωτοφανές νεύρο και μοιάζοντας με τύπους τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub. Πιθανότατα ΗΤΑΝ τύποι τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub.

To pub rock λοιπόν έδωσε στο punk την ενέργεια, την αμεσότητα, και... τον Joe Strummer; Ναι, ο Strummer πριν τους Clash έπαιζε στο pub rock σχήμα των 101ers και με τη συνολική του προσφορά αποτέλεσε πρότυπο για τους angry young men with skinny ties.

 Όπως και ο Graham Parker άλλωστε, o αρχετυπικός post-punk angry young man with skinny tie. O ήχος του Parker ήταν βασικά ευθύ, χορευτικό, στακάτο rock 'n' roll μπολιασμένο με την ενέργεια που το punk είχε δανειστεί από το pub rock και τώρα την επέστρεφε ως αντιδάνειο σε μία νέα γενιά καλλιτεχνών. 

Και αν οι παραπάνω βγήκαν μέσα από τα λαϊκά στρώματα και τις pubs, αρκετοί άλλοι από τους angry young men with skinny ties βγήκαν μέσα από τα ωδεία με σοβαρές σπουδές μουσικής θεωρίας. Η επίδραση των conservatoires έγινε εμφανής στις μεταγενέστερες, πιο ώριμες και φιλόδοξες δουλειές τους, τα πρώτα τους βήματα όμως είχαν ΑΥΤΟ τον ήχο. Και ΑΥΤΑ τα ρούχα. Δείτε ας πούμε τον Elvis Costello:

Ή τον Joe Jackson - ο άνθρωπος είχε σπουδάσει μουσική σύνθεση στο Royal Academy of Music του Λονδίνου με υποτροφία αλλά το 1978 φορούσε στενή μαύρη γραβάτα και προσπαθούσε να σώσει το rock 'n' roll. Σχεδόν τα κατάφερε.

Ακόμα και παλιές καραβάνες δεν είχαν ανοσία απέναντι στο σύνδρομο της στενής γραβάτας που σάρωνε τα πάντα στο περασμά του για τα περίπου 15 λεπτά ανάμεσα στον κυκλώνα του πανκ και τη μουσική έρημο των 80's. Η μεταμόρφωση του Billy Joel στο "Glass Houses" άλμπουμ ας πούμε ήταν απόλυτα αψυχολόγητη αλλά απολαυστικά μνημειώδης.

Θα μπορούσα να ακούω τέτοια κομμάτια όλο το βράδυ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω τώρα. Πάω να σκάψω στη ντουλάπα, κάπου θα βρω ελπίζω τη στενή μαύρη δερμάτινη γραβάτα που είχα αγοράσει (με 4-5 χρόνια καθυστέρηση) στην Τρίτη Γυμνασίου.

Bonus track:

Short Attention Span Record Reviews, Sep 2016 - Back To School

BLACKBERRY SMOKE – Like an Arrow
Country band unleashes their inner Led Zeppelin and comes up with solid straight-up southern rock album. Fantastic facial hair. (8)

DIVINE COMEDY – Foreverland
The album sticks to Hannon’s well-tested formula of funny, intelligent chamber pop. The deluxe edition’s second disc is a studio recording of Hannon and Frank Alva Buecheler’s opera “In May” which explores the relationship between a dying son and his absent father through a series of letters and will fuck you up for good. (8)

FRANK OCEAN – Blonde
Definitely not an album for short attention spans, “Blonde” demands multiple, careful, deep listens to reveal its beauty and certainly lives up to its hype as the most anticipated R&B album of the year. (8)

HORSEBACK – Dead Ringers
Jencks Miller goes krautrock. I liked him more when he sounded like Earth. (7)

LYDIA LOVELESS – Real
During the course of her career Lydia has effortlessly moved from punk to country to rock and now to pop to dress her confessional/confrontational lyrics and she always excels. “Real” sometimes sounds like Taylor Swift doing a Stevie Nicks tribute album but more, you know, real. (8)

M.I.A. – Aim
Antifa ethno-pop. At 17 tracks it takes longer than the revolution’s coming, or at least feels like it does. (6)

MYRKUR – Mausoleum
Much subtler than her studio work and recorded live inside a mausoleum (duh) for that extra gothic touch it features just Myrkur’s soprano voice, a piano and a girls’ choir replacing the screeching guitars. (7)

NEW MODEL ARMY – Winter
It’s quite sad when you realize that one of your all-time most important musical heroes has nothing truly relevant to offer you anymore. (6)

NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Skeleton Tree
I’m speechless. (9)

NICK CAVE & WARREN ELLIS – Hell or High Water OST
Cave & longtime collaborator Ellis score Western movie, great tracks by Townes Van Zandt, Waylon Jennings, Chris Stapleton etc. perfectly complement the duo’s own haunting Southern Gothic compositions. This guy’s on a roll! (9)

OKKERVIL RIVER – Away
OK I’m done, I’ve played the Nick Cave, the Divine Comedy bonus CD and the Wovenhand today already, I just can’t take any more depression. I’m taking this off now and blasting some Van Halen. (7)

PROPHETS OF RAGE – The Party’s Over
Basically a totally unnecessary rap Audioslave, with three members of Rage Against The Machine plus Public Enemy’s Chuck D and Cypress Hill’s B-Real on vocals. (6)

THE SMITHEREENS – Stages
Criminally underrated, amped-up power pop quartet slays it live. Too bad there’s no version here of “She’s Got A Way” which is, like, the best song ever written by anyone, anywhere. (8)

SUBROSA – For This We Fought the Battle of Ages
Back in the late 80’s I was in a band called SubRosa, really. We weren’t as heavy as these guys since we wanted to be Bon Jovi, not Neurosis, and we weren’t nearly as good as this SubRosa. (8)

TARDIVE DYSKINESIA – Harmonic Confusion
Djenty modern progressive metal for fans of the Ocean, Mastodon and Textures by a Greek band that’s been maturing in leaps and bounds. (7)

VARIOUS ARTISTS – Running the Voodoo Down: Explorations in Psychrockfunksouljazz 1967-1980
Miles Davis, Sly Stone, Jimi Hendrix, George Clinton and their cross-racial offspring in the best compilation of the year featuring awesome sounds, groovy artwork and excellent liner notes. (10)

WOVENHAND – Star Treatment
He still sounds like he hasn’t had a laugh in the last one thousand years. Dude, will you lighten up already? (7)

Short Attention Span Record Reviews, August 2016

THE LOUDER STUFF

BOUNCING SOULS – Simplicity
Pop-punk veterans still love to pogo. (7) 

DESCENDENTS – Hypercaffium Spazzinate
These guys  are not pop-punk veterans – they’d have to be 15 years younger to be called veterans. But 34 years after their debut they still sound fun, silly, and wild, you can’t help but feel like a teenager listening to this. (8)

DUNSMUIR – Dunsmuir
Featuring Clutch’s Neil Fallon and Black Sabbath’s Vinnie Appice this sounds just like Fallon fronting Dio-era Sabbath and it’s so good that everytime I play it it makes me alternate between laughing maniacally and crying. (8)

HAMMERS OF MISFORTUNE – Dead Revolution
Thin Lizzy-influenced NWOBHM riffs, Deep Purplish keyboards, just a touch of prog, a 19th century folk song, and a fantastic bunch of songs by Cobbett & Co. Good stuff! (8) 

PERIPHERY – Periphery III: Select Difficulty
Kicking off the album with a couple of their heaviest tracks ever Periphery display an affection for Slipknot this time around but as the album progresses they settle into their usual djent style with more prominent keyboards. The clean vocals are pretty weak and sort of ruin a good thing. (7)

VALIENT THORR – Old Salt
If you can’t dig these lunatics and their combination of Clutch riff-o-rama, Rollins Band aggression and “Powerage”-era AC/DC-esque attitude then you’re a lost cause for rock ‘n’ roll, give it up now. (8)


THE OTHER STUFF

AUGUSTINES – This Is Your Life
Brooklynite indie-rockers go all U2 on your ass with bombastic production, huge drums, keyboard flourishes and arena-ready anthemic choruses. (7)

ELOUISE – Deep Water
Elouise Walker and her band call their music “blackgrass” – it’s supposed to be a dark, cinematic subgenre of bluegrass but to my ears this sounds like the Geraldine Fibbers unplugged. Nobody under 40 will get that last reference. Now that I think about it neither will anybody over 40. (7)
 
JONAH TOLCHIN – Thousand Mile Night
Whether you call this folk blues or Americana, it all boils down to stripped-down roots music that makes for cool summer evening listening. (7)

NATIONAL PARK RADIO – The Great Divide
Yet another good folk/nu-bluegrass band. Great songwriting, virtuoso playing on acoustic instruments, interesting vocal harmonies. If you’re into the Avett Brothers, Nickel Creek etc. you’ll certainly enjoy this. (7)
 
TEENAGE FANCLUB – Here
Scotland’s favorite jangly indie rockers return with a new set of low-key, Big Star-inspired tunes. (7)
 
VARIOUS – Back In Blue: A Blues Tribute To AC/DC
It’s fun the first time you play it. (6)

9 Λόγοι Που το "Outlandos D' Amour" Είναι Ο Καλύτερος Δίσκος Που Βγήκε Το 1978

Γενικά δεν θεωρώ εαυτόν fan του Sting, Police δεν πολυακούω, και ακόμα περισσότερο τα προσωπικά άλμπουμ του συγκεκριμένου Νταλαροειδούς δεν τα παλεύω με τίποτα. Γιατί; Πολύ απλά διότι απολύτως τίποτα από όσα έκανε ο Sting καλλιτεχνικά από το 1979 κι έπειτα δεν πλησιάζει το μεγαλείο του "Outlandos D' Amour", του καλύτερου δίσκου που βγήκε το 1978.

"Ωχ", σας ακούω να σκέφτεστε, "τον έπιασε πάλι το βιωματικό του και θα αρχίσει να μας λέει για εκείνο το πάρτι στη δευτέρα γυμνασίου όταν πρωτοάκουσε το "Roxanne" κι έπιασε τον κώλο της Άννας." Ε λοιπόν είστε τελείως λάθος, για τόσο προβλέψιμο με έχετε; Χα! Ε λοιπόν όχι. Το πάρτι ήταν στην πρώτη γυμνασίου, το κομμάτι ήταν το "Can't Stand Losing You" και τον κώλο της Άννας δεν κατάφερα ποτέ να τον πιάσω.

ΟΚ, το παραδέχομαι. Το έχω πει επανηλειμμένως ότι οι καλύτεροι δίσκοι όλων των εποχών είναι αυτοί που πρωτάκουσες στα 13-14 κι έτυχε το "Outlandos D' Amour" να είναι ένα από τα πρώτα άλμπουμ που απέκτησα. Έλιωσα την κασέτα (κυριολεκτικά), την αντικατέστησα με βινύλιο το οποίο επίσης έλιωσα (κυριολεκτικά) και αντικατέστησα με το CD που παίζει την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, για εκατομμυριοστή φορά. Το "Outlandos D' Amour" είναι άρρηκτα συνδεδεμένο στον ψυχισμό μου με άλλες, αθώες εποχές που δεν γυρνάνε πίσω, μου έχει γίνει βίωμα από τις πολλές ακροάσεις στο εφηβικό δωμάτιο γιατί δεν είχα τότε εκατοντάδες επιλογές τι να ακούσω ή εκατοντάδες άλλα πράγματα να κάνω, ξέρω κάθε νότα και κάθε λέξη απ' έξω, ακόμα και σήμερα τραγουδάω φωναχτά μαζί με το Sting όταν το ραδιόφωνο παίζει κάποιο κομμάτι του άλμπουμ. Είμαι βέβαιος όμως ότι δεν είναι μόνο οι προσωπικές μου περιστάσεις - το εννοώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος του 1978. Και εξηγώ γιατί:

1. Έχει περισσότερη πλάκα από το "Easter" της Patti Smith, χορεύεται πιο εύκολα από το ντεμπούτο των Van Halen, και τα τρία μέλη του συγκροτήματος είναι πιο ξανθά από τη Debbie Harry των Blondie. To "Powerage" των AC/DC από το 1978 δε μετράει γιατί μου γαμάει το επιχείρημα.

2. Χωρίς πλάκα τώρα, το 1978 ήταν μια παράξενη, μεταβατική χρονιά: Το punk είχε ήδη ξεφουσκώσει έχοντας προλάβει πρώτα να σκοτώσει το progressive rock ενώ το new wave δεν είχε γεννήσει ακόμα τα αριστουργήματά του, οι metal πρωτοπόροι τύπου Black Sabbath διένυαν περίοδο παρακμής ενώ οι διάδοχοι τύπου Iron Maiden δεν είχαν σκάσει ακόμα μύτη, η μαύρη μουσική είχε προ πολλού εκφυλιστεί στη disco που κι αυτή ήταν στα τελειώματά της, οπότε τι μας μένει; Μια υγιής, τίμια αλλά λίγη pub rock σκηνή, κάτι middle of the road hits όπως το "Baker Street" και το "Copacabana" και δευτεράντζες τύπου Jefferson Starship, April Wine και Foghat. H ποιότητα των Police ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο το 1978 λόγω χαμηλού ανταγωνισμού.

3. Το άλμπουμ, παρά τα εμφανή reggae και pop στοιχεία που σε μεταγενέστερες δουλειές τους θα κυριαρχούσαν στον ήχο των Police, είναι κατά βάση punk. Και όχι μόνο επειδή ξεκινάει με μια εκρηκτική ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ όπως το "Next To You" (το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχουν διασκευάσει και οι Anthrax και οι Foo Fighters και οι Offspring κι ένα κάρο άλλοι): Το punk ήθος είναι διάχυτο παντού, ξεκινώντας από το "Peanuts" όπου ο Sting τα χώνει σε ξεπουλημένους δεινόσαυρους τύπου Rod Stewart (άσχετα αν ζήτησε συγνώμη πολλά χρόνια μετά, όντας δεινόσαυρος πλέον ο ίδιος) και καταλήγοντας στο γεγονός ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε με μηδαμινό budget - βασικά με 1,500 λίρες Αγγλίας δανεικές από το αδελφό του ντράμερ.

4. Και μια που αναφέραμε το ντράμερ, σε περίπτωση που δεν το ξέρατε ο Stewart Copeland είναι ίσως ένας από τους 10 καλύτερους ροκ ντράμερ όλων των εποχών, σίγουρα ένας από τους πιο επιδραστικούς, μάλλον ο κορυφαίος στα syncopated beats, και με ταμπούρο που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. To παίξιμο του Copeland είναι πραγματικά η ραχοκοκκαλιά του "Outlandos D' Amour" - ακούστε το "Roxanne" ξανά κι ας το 'χετε ακούσει χιλιάδες φορές. Προσέξτε κάθε χτύπημα του Copeland. Κανείς άλλος δεν θα το έπαιζε έτσι.

5. Αμ ο Andy Summers; 10 χρόνια μεγαλύτερος από τους Sting και Copeland, ήδη 38 ετών όταν κυκλοφόρησε το "Outlandos D' Amour" κι έχοντας στο βιογραφικό του συνεργασίες με Soft Machine, Animals και Jon Lord, φέρνει σε αυτό το άλμπουμ έναν άλλο αέρα, μια ποιότητα που οι υπόλοιπες μπάντες εκείνης της σκηνής δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα όνειρά τους κι έναν ήχο ξεχωριστό. Άκου πως χρωματίζει ένα απλό reggae κομμάτι όπως το "So Lonely", βασικά ένα rip-off του "No Woman No Cry" του Marley, δίνοντάς του προσωπικότητα μοναδική:

6.  To "Born In The 50s" είναι ο απόλυτος teen ύμνος. OK, όχι της δικής μου γενιάς, πάμε δυο γενιές πίσω, αλλά όπως και να 'χει ήταν ενδιαφέρον παιχνίδι να προσπαθώ να σκαρφιστώ νέους στίχους που να διατηρούν το πνεύμα του original και μετονομάζοντάς το σε "Born In The 60s" για διασκευή με το συγκρότημα που σκόπευα να φτιάξω μια μέρα. Όχι, δεν ξέρω πού είναι εκείνοι οι στίχοι και όχι, η διασκευή δεν έγινε ποτέ - οι υπόλοιποι στο συγκρότημα που έφτιαξα αργότερα θα με κοιτάγανε σαν λεπρό αν τους πρότεινα να διασκευάσουμε Police.

7. Tι είναι ακριβώς αυτό το "Be My Girl - Sally"; Μπορείτε να φανταστείτε την επίδραση ενός ποιήματος για μια φουσκωτή κούκλα του σεξ στο μυαλό και την αίσθηση του χιούμορ ενός δεκατριάχρονου; Νομίζω ότι το "Outlandos D' Amour" μου έχει καταστρέψει τη ζωή.

8. Είπαμε για τον Copeland και τον Summers αλλά κακά τα ψέμματα, το "Outlandos D' Amour" είναι αυτό που είναι χάρη στον αχώνευτο: Ο Sting εδώ είναι αναμφισβήτητα χαρισματικός, σπουδαίος συνθέτης, οι ερμηνείες του παθιασμένες, και μην ξεχνάς ότι ήταν και μπασισταράς - το groove του σχεδόν instrumental "Masoko Tanga" που κλείνει το δίσκο το αποδεικνύει.

9. Και, φυσικά, πάντα θα υπάρχει το "Can't Stand Losing You" να μου θυμίζει τον κώλο της Άννας όταν ήμασταν 14.

Short Attention Span Record Reviews, July 2016

THE LOUDER STUFF

BIG BUSINESS – Command Your Weather
Anthemic and absolutely epic heavy rock from everyone’s favorite power duo. (8)

HEART – Beautiful Broken
A solid combination of new songs and reworkings of older ones proving that the Wilson sisters remain relevant. Features a duet with James Hetfield on the title track. (7)

KAYO DOT – Plastic House On Base Of Sky
The guy says his influences are Gorguts, Bjork, The Cure and Scott Walker and I think that’s a fairly accurate description. (6)

LORD VICAR – Gates Of Flesh
The expected Black Sabbath worship. (7)

PLANET OF ZEUS – Loyal To The Pack
As the only Greek to have never seen the Athenian leaders of the stoner rock pack play live, I admit I’m not among the ranks of the converted as their previous albums sounded sort of derivative. On this one however they’ve kicked their songwriting up a notch or three. (8)

SCHAMMASCH – Triangle
Ambitious triple album by Swiss extreme metal band, a bit too long for its own good. Disc 1 sounds like a dissonant Behemoth, disc 2 sounds like Celtic Frost doing Pink Floyd in the style of My Dying Bride, disc 3 sounds like SunnO))) on acid. (7)


THE OTHER STUFF

AVETT BROTHERS – True Sadness
Rick Rubin-produced folk rock band experiments with a “modern” sound, which thankfully doesn’t always get in the way of their great songwriting. (7)

BRIGID MAE POWER – Brigid Mae Power
Cinematic, sparse orchestration with ethereal vocals, sort of like Grails does 4AD. (8)

CHANTAL KREVIAZUK – Hard Sail
Look, everybody has their guilty pleasures and it’s time to get out of the closet. I don’t usually listen to Adult Contemporary stuff so I’m either no adult or not contemporary but I do love Chantal, she’ll always remind me of “Dawson’s Creek” which I also loved in the closet, “Colour Moving And Still” is a desert island disc, and now she’s got a new album. (7)

CODY DICKINSON – Leeway For The Freeway
North Mississippi Allstars drummer and son of late great producer Jim Dickinson releases solo album with guests such as his brother Luther, John Medeski, Duane Betts and Robert Randolph. The problem is, Cody’s singing is worse than my cat's drumming. (5)

SARA WATKINS – Young In All The Wrong Ways
Nickel Creek violinist/singer/bluegrass icon lays her soul bare on post-break up album. (7)

SARAH JAROSZ – Undercurrent
Dark Americana blues from a talented multi-instrumentalist and singer. (7)

Short Attention Span Record Reviews, June 2016 Vol. II

THE LOUDER STUFF

BLAAK HEAT – Shifting Mirrors
Rooted in metal but with a strong Middle Eastern flavour and healthy doses of everything from spaghetti western to surf, this French-American power trio delivers an album that’s intriguing, exciting and above all fun. (7)

FATES WARNING – Theories Of Flight
I just can’t get over how good this is. Best prog-metal album of the 21st century. (10)

GOJIRA – Magma
Another excellent effort from the French masters of “modern” metal. (8)

I SEE STARS – Treehouse
Just a super-compressed, ultra-triggered, auto-tuned piece of plastic (or bandwidth). They call this “electronicore” but basically it’s Linkin Park with all traces of testosterone removed. (4) 

LETLIVE. – If I’m The Devil
Music for young people. It’s aggressive and melodic and catchy and a bit too emo for my taste and age. (7)

RIVAL SONS – Hollow Bones
The expected Led Zep worship. (7)

SWANS – The Glowing Man
Classic latter-day Swans, meaning it’s three weeks long featuring a bunch of tracks that last a couple of days each. It’s droning and repetitive and loud and scary and beautiful and forget all the hipster post-rock crap you’ve been listening to, this is the real thing. (8)

VIRUS – Memento Collider
Carl-Michael Eide is one sick puppy and “Memento Collider” sounds just like a sick puppy’s soul throwing up. Compelling but not necessarily pleasurable listening. (7)

ZEAL & ARDOR – The Devil Is Fine
A DIY, homebrewed hybrid of gospel singing, black metal blastbeats, Godflesh heaviness, Μiddle Εastern chants, hip hop beats, children’s lullabies, even some “Rain Dogs”-era Tom Waits guitar skronk, a bit all over the place but I’ll take this over Virus for kicks any day of the week. (8)


THE OTHER STUFF

BRANDY CLARK – Big Day In A Small Town
She writes songs for Kacey Musgraves and Miranda Lambert and keeps some of the better stuff for her solo records. Subject matter: Former beauty queens stuck in dead-end marriages, cheating husbands in one-horse towns, substance abuse, odes to deceased loved ones, the usual happy country fare. (8)

ELI PAPERBOY REED – My Way Home
Soul/blues shouter goes down ‘n’ dirty with a pure 60’s southern juke joint sound. By the way, the guy’s so white he makes Zooey Deschanel look like Oprah Winfrey but listening to this album you’d never believe it. (7)

ELISABETH COOK – Exodus Of Venus
Swampy country rock from a Nashville renegade. There’s been divorce, death of close ones, mental illness, substance abuse and rehab in Cook’s life and this album reflects the pain and darkness. (8)

FANTASTIC NEGRITO – The Last Days Of Oakland
THIS is what the blues should sound like in the 21st century: Angry, wild and funky. (8)

MAREN MORRIS – Hero
If you’re into that whole Taylor Swift/Kacey Musgraves pop/country hybrid you’ll love Morris, plus she says “shit” a lot and I like girls who cuss. (8)

NEKO CASE, K.D. LANG, LAURA VEIRS – Case/Lang/Veirs
All-star Americana female singer/songwriter team comes up with some beautiful, smart songs to light up your breezy summer evenings. (8)

RED HOT CHILI PEPPERS – The Getaway
First time in 25 years without Rick Rubin at the helm and RHCP sounds like a totally different band, much more laid back and refined and focused on the melodies. Just goes to show how important the choice of producer is. (7)

Short Attention Span Record Reviews, June 2016

THE LOUDER STUFF

ARCHITECTS – All Our Gods Have Abandonded Us
For post-Meshuggah chugga-chugga this is actually pretty decent. (7)

FATES WARNING – Theories Of Flight
Either you get it or you don’t. (10)

JORN – Heavy Rock Radio
Great track selection, plays like Wisconsin’s coolest jukebox in 1986 or the most drunken karaoke night ever. (7)

KATATONIA – The Fall Of Hearts
Turn off the lights, turn up the volume and let the darkness engulf you. Fuckin’ Katatonia. (9)

MELVINS – Basses Loaded
The usual Melvins wackiness with a twist: Rotating bass players – Krist Novoselic, Trevor Dunn, Jared Warren, Jeff Pinkus, Steve MacDonald and Dave Crover handle the low end on two tracks each. Did I mention it’s heavy as hell? (7)

NO SINNER – Old Habits Die Hard
Second album by blues rock band elevated above mediocrity only thanks to Colleen Rennison’s powerhouse voice. (6)

SKYCLAD – A Bellyful Of Emptiness: The Very Best Of The Noise Years 1991-1995
I’m going to be revisionist about this: They always were a bit of a one-trick pony even by heavy metal standards and Walkyier’s clever wordplay often lost out to his weak, barked delivery and a flat production that has certainly not withstood the test of time. Right, bring on the torches and the pitchforks. (7) 

SUMAC – What One Becomes
I got a headache, but it’s a good headache. (7)

THE CLAYPOOL LENNON DELIRIUM – Monolith of Phobos
Psych-pop duo consisting of Primus mainman Les Claypool and Sean Lennon whose abstract guitar playing is more Yoko than John. (7)

THE LIVING END – Shift
Semi-hard rock the Aussie way, tough and catchy just the way I like it. (7)

THE SO SO GLOS – Kamikaze
Old school punk rock that owes quite a bit to the Clash. (7)

THRICE – To Be Everywhere Is To Be Nowhere
This is much better that any melodic post-hardcore band’s ninth album has any right to be. (8)

 
THE OTHER STUFF

AUSTIN LUCAS – Between The Moon And The Midwest
This is top-notch country music that rocks with the best of ‘em by a guy who started out as a punk rocker. The great Lydia Loveless makes a cameo here. (8)

BOMBINO – Azel
Yet another Tuareg bringing the Sahara’s desert blues to the west, this one’s a guitar virtuoso and significantly more upbeat compared to the Tinariwen benchmark. (8)

CAR SEAT HEADREST – Teens Of Denial
This guy wasn’t even born when Pavement, Guided By Voices and the Pixies ruled college radio, but he does an excellent job capturing that era’s spirit. (8)

DANIEL ROMANO – Mosey
Romano goes way beyond countrypolitan for his third album and writes some gorgeous 60’s-influenced pop hooks, then shoots himself in the foot with the cheesy cheapo synthbrass orchestration. If he’d been born 50 years earlier and had Lee Hazlewood’s studio budget, “Mosey” might have been a masterpiece. (7)

ERIC CLAPTON – I Still Do
It’s an Eric Clapton record in 2016, what did you expect? (6)

HARD WORKING AMERICANS – Rest In Chaos
Back in 1994 I saw Todd Snider live and called him “the future of rock ‘n’ roll” but he turned out to be a world champion underachiever instead. That being said, his new band –a meat ‘n’ potatoes rock supergroup of sorts featuring a couple of Widespread Panic members– just released a stunner. (8)

MICHAEL FRANTI & SPEARHEAD – Soulrocker
A kind of pop-reggae/EDM hybrid with a strong spiritual message. I liked Franti more when he was a Gil Scott-Heron-inspired angsto-political activist. (6)

NATACHA ATLAS – Myriad Road
Atlas throws jazz into her multi-culti western/middle eastern mix and ends up with an album that makes for wonderful late night listening. (8)

PAUL SIMON – Stranger To Stranger
Simon’s in top form here, both as a composer and as a storyteller. (8)

ROBERT ELLIS – Robert Ellis
This is so weird, I listened to this back-to-back with the new Paul Simon album and it turns out it sounds exactly as if a younger Paul Simon did a country album. (8)

THE HIGHWAYMEN – The Very Best Of
Sometimes the sum is lesser than its parts. (7)